Voor mij zit  Aluba Kalu Otis van Otu Umunwanyi Igbo Belgium (Igbo women Association). Aluba,  ziekenhuisapothekeres en moeder van 4 kinderen,  is afkomstig uit de Igbo-regio in het het Zuiden van Nigeria. Zij is een vlotte praatster en haar ogen sprankelen wanneer ze spreekt over haar vereniging, haar drijfveren, haar leven in België,…

Wel, zo een 15 jaar geleden kwamen we met enkele Igbo-vrouwen regelmatig samen. Allen waren we terecht gekomen in België  door huwelijk, om te studeren of om te werken en we vonden elkaar door onze Igbo-identiteit met gedeelde waarden en met de gedeelde uitdagingen van een leven in de diaspora. Op een bepaald moment kregen we het idee om die samenkomsten officieel te maken en onze ervaringen van het leven in de diaspora ook met andere vrouwen te delen. Hierdoor werden ook zij versterkt en ondersteund bij hun integratie en konden zij ook  sneller de link maken met hun nieuw gast-maatschappij. Zo werd in oktober 2005  Otu Umunwanyi Igbo Belgium een feit.

In eerste instantie komen wij hier toe en kennen we niemand. We hebben geen ouders, grootouders die ons kunnen helpen en informeren. We komen toe in een land met 3 landstalen maar wij spreken Engels dus dit op zich is al een hele uitdaging als je bijvoorbeeld een goede school wil zoeken, papieren wil regelen, werk wil zoeken,…. Bovendien komen we hier ook toe met onze eigen culturele bagage. Zo wisten wij, Igbo-vrouwen, bijvoorbeeld niet of het wel een goed idee was om onze kinderen naar een crèche te  brengen of niet? Konden we zomaar de verzorging van onze kinderen overlaten aan wildvreemden?

We promoten enerzijds onze Igbo-waarden en cultuur in de diaspora en anderzijds willen wij samenwerken met andere organisaties in het zoeken naar oplossen voor problemen die een negatieve impact kunnen hebben op vrouwen, kinderen en families.

Vooral voor onze kinderen promoten we ook interculturele dialoog rond onze Igbo-erfenis om ze tot verantwoordelijke volwassenen te laten opgroeien. Zij zitten tussen 2 culturen. Hier worden ze niet aanzien als echte Belgen en in Nigeria worden ze niet aanzien als echte Nigerianen. Zij moeten dus hun identiteit echt kennen en deze bagage meedragen om zich ten volle te kunnen ontplooien in de maatschappij waarin zij leven en tot een inclusief verhaal te kunnen komen.

We organiseren zelf culturele activiteiten rond de Igbo-cultuur om vooral de positieve waarden hiervan door te geven aan onze kinderen maar wij nemen ook actief deel aan initiatieven gericht op een breder publiek zoals bijvoorbeeld ‘Zomer op het plein’ in Anderlecht, om ook aan hen onze cultuur te kunnen tonen en zo tot intercultureel dialoog te komen.

Verder hebben we ook educatieve activiteiten, vooral gericht naar vrouwen en kinderen. Zo organiseren we infosessies rond gezonde voeding, rond welvaartsziekten en rond drugs- en alcoholpreventie. We namen in 2019 ook deel aan een traject rond onderwijs waarbij gewerkt werd rond ouderparticipatie, communicatie met de school, studiekeuze,… . Dit was voor onze leden een heel belangrijk thema omdat we daar op vele moeilijkheden botsen.

Natuurlijk organiseren we ook activiteiten gericht op ontspanning omdat we het heel belangrijk vinden om ook gewoon samen te zijn. Soms gaan we bijvoorbeeld een andere stad bezoeken. Zo ontspannen we samen en leren we ook andere aspecten van België kennen. Bovendien zijn deze activiteiten altijd open voor iedereen en blijkt het een ideale manier om elkaar beter te leren kennen.

Absoluut ! Wij willen een open werking. We willen een brug zijn. Een link tussen onze gemeenschap en Belgische organisaties. Zo werken we samen met VGC, zetelen we in het bestuur van De Rinck (gemeenschapscentrum in Anderlecht) en van Sankaa.

We proberen af en toe ook samen te werken met andere Igbo-organisaties of organisaties van andere landen. Dus we proberen echt zo open mogelijk te werken.

Ja, ik heb nog  veel dromen !

Mijn droom voor Otu Umunwanyi Igbo Belgium is dat we kunnen groeien tot een organisatie die naast Igbovrouwen, vrouwen van overal kan versterken.

Een andere droom is dat wij als Igbo-vrouwen ook deel kunnen uitmaken van het politieke landschap. Dat we changemakers kunnen worden.

Verder hoop ik dat we onze jeugd kunnen ondersteunen, dat ze weten waar ze vandaan komen en dat ze de kracht hebben om zich te ontwikkelen. Dat we de dynamieken kunnen begrijpen achter motivatie en zelfontwikkeling. Onze jeugd heeft in vergelijking met Afrika alle mogelijkheden maar ze zijn snel ontmoedigd. Dus wij willen ouders versterken opdat zij ook de jeugd kunnen blijven ondersteunen !!!