Clara Laoye van Voice of Women ademt eenvoudigweg hartelijkheid en dynamiek uit. Het is koud en regenachtig buiten maar in mijn bureau voelt het plots enkele graden warmer wanneer ik haar innemende glimlach zie.

Het gesprek komt snel op gang en ik luister geboeid naar haar verhaal. Hoe ze in 2005, vanuit Nigeria, als vrouw van een diplomaat, toekwam in België na haar studies biologie, hoe ze het als kind al altijd opnam voor de zwakkere in de maatschappij en hoe ze vanuit Tienen haar volwassen 3 kinderen, ondertussen als weduwe, opvoedde.

Hier kon ze zelf, als vrouw van een diplomaat, niet aan het werk, maar actief zijn en iets kunnen betekenen voor anderen was sterker dan haarzelf.
Ze werd als snel actief in de protestantse kerk en werd er na enkele jaren ook pastor en counselor.

Naast deze activiteiten zet Clara zich ook al jarenlang in als stichtende voorzitster van Voice of Women. Haar levensweg kleurt zich door actie en inzet voor de situatie van vrouwen van alle horizonten vanuit mededogen en sociale verontwaardiging.

Clara, hoe en wanneer begint het verhaal van Voice of Women ?

Eigenlijk dekt de naam ‘Voice of Women’ de lading. Ik groeide op in een maatschappelijke achtergrond waarin vrouwen gemarginaliseerd werden. We konden geen uitdrukking geven aan onze gevoelens en opinies of ze werden simpelweg niet gehoord. Het was nog een zeer traditionele omgeving waarin het bijvoorbeeld nog steeds beter was om een jongen op de wereld te zetten. In tegenstelling tot meisjes zetten die de familienaam wel verder en hielden  ze de erfenis in de familie.

Van jongsaf aan vond ik dit onrechtvaardig en wou ik iets veranderen. Ik zag van heel dichtbij hoe mijn tantes niet in hun waarde erkend werden bij huiselijke conflicten. Hun frustraties, en opinies werden niet gehoord gewoonweg omdat ze vrouw waren.

Toen ik in België kwam bleef mijn innerlijke stem spreken en ook hier wou ik me blijven inzetten voor de vrouwen. Door de activiteiten in de kerk kwam ik in contact met vrouwen van verschillende achtergronden, nationaliteiten, leeftijden,…. Sommigen van hen hadden relatieproblemen, andere hadden nood aan een woning of nog andere hadden hulp nodig bij het in orde maken van hun papieren. Zo ontstond er na enkele jaren, vanuit de kerk maar ook vanuit een opvangcentrum,  een groep van een 9 tal vrouwen die op regelmatige basis ondersteuning boden. In 2011 besloten we dit te formaliseren onder de noemer van een vzw en zo zag ‘Voice of Women’ het leven.

Jullie bestaan dus al  enkele jaren. Welke zijn jullie activiteiten?

Het oorspronkelijke idee was veelzijdig. Het ondersteunen van zwakkere vrouwen stond centraal maar bovendien wilden we sensibiliseren en  ondersteunen bij integratie, emancipatie en participatie. In onze beginfase gingen we bijvoorbeeld naar de prostitutiebuurten om de daar werkzame vrouwen mentaal te ondersteunen of te sensibiliseren en hen door te verwijzen naar openbare diensten zoals CAW en PAGASA.

Verder bouwden we ons eigen sociale vangnet uit om de vrouwen uit onze gemeenschap financieel, praktisch en mentaal bij te staan. Bij een bevalling bijvoorbeeld gaan wij op kraambezoek en vieren samen het nieuwe leven, brengen we eten mee, helpen we met praktische taken en blijven ook nadien de jonge moeder bijstaan. Het heeft kracht en brengt geluk !

Ontspanning is een andere pijler van onze werking. Voor de vrouwen die hier leven, ver van hun familie en geboorteland en die werk en kinderen combineren is het soms moeilijk om uit hun gekende omgeving te stappen. Ze ervaren veel stress die ze te weinig kunnen kanaliseren. Door samen uitstappen te doen probeer ik hen een moment van ontspanning aan te bieden om zo weer sterker te staan in het dagelijkse leven.  Ook ons wekelijks koor, waar samen zingen en samenzijn centraal staan,  is voor velen van hen een welkome uitlaatklep.

We willen als vrouwen ook sterker worden en van onze eigen kracht bewust zijn. Dit doen we door vormingen te organiseren rond bijvoorbeeld financiële empowerment, schoonheid en opvoeding. Vooral dit laatste is een belangrijke topic omdat vele van onze kinderen hier geboren zijn en opgroeien in het westerse opvoedingssysteem.  Wij werken vanuit het opvoedingssysteem die we kennen vanuit ons thuisland en dit heeft soms conflict. Door ons ook open te stellen voor het Westerse opvoedingssysteem proberen we tot een mooie blend te komen.

Hebben jullie ook nog een link met Nigeria ?

We ondersteunen nog een vrouwenorganisatie die daar actief is. Vooral door het  jaarlijks zenden van kledij voor vrouwen en kinderen.

Heb je nog dromen ?

Oh ja ! Heel veel … maar mijn grootste droom is het vinden van nieuwe huisvesting voor onze vzw zodat we vrouwen kunnen blijven opvangen en ondersteunen in een veilige omgeving en we tevens een eigen plek hebben om vormingen te organiseren.

Heel erg bedankt Clara !

Een koude, grijze namiddag in februari krijgt wat meer kleur en dynamiek wanneer Prince Ameyaw op het scherm verschijnt. Prince, afkomstig uit de Brong Ahafo Region in Ghana is een heel vlotte prater en ons gesprek komt al snel op gang.

Hij vertelt me dat hij 38 jaar oud is en in  2008 in België toekwam na zijn studies Economische wetenschappen. Ondertussen woont hij al lang in Aalst, is hij gehuwd en heel trotste vader van 4 kinderen. Naast zijn werk als logistieke medewerker is hij graag bij zijn kinderen. Het is een echte familieman en houdt er van om samen dingen te ondernemen.

Gedreven als hij is zet hij zich ook in als vrijwilliger voor de Brong Ahafo Association. Hij is niet alleen coördinator maar hij vertegenwoordigt de vereniging bij Sankaa en is assistent-secretaris. Een man die geen tijd te verliezen heeft !

Dag Prince, kan je me wat meer vertellen over het ontstaan van de Brong Ahafo Association (BAA)?

Het verhaal van de BAA begint al in 1992. Veel van de latere leden bevonden zich toen een beetje overal verspreid in België. Er was weinig contact omdat velen ook nog geen telefoon hadden en zeker nog geen computer. Het was een uitdaging om te integreren hier in België zonder klankbord.

Het was op een begrafenisplechtigheid dat enkele personen uit het Brusselse het idee kregen om te kijken hoe ze elkaar konden ondersteunen in nood. En meer nog, hoe ze een groep konden vormen, een manier om elkaar te ontmoeten op regelmatige basis, om zo een vinger aan de pols te kunnen houden en de noden en behoeftes binnen de Brong Ahafo Community te detecteren. De plotse en eenzame dood van de man had een spanning en onrust teweeggebracht binnen de gemeenschap dus iedereen was opgelucht en akkoord om zich te verenigen en zo een informeel vangnet te vormen.

Het begon kleinschalig maar beetje en beetje werd de groep uitgebreid met andere leden en zo ontstond BAA. In 1996 sloten zij zich ook aan bij Ghana Council, een koepelvereniging die bestaat uit lidverenigingen vanuit de volledige Ghanese gemeenschap.

Zijn de doelstellingen ondertussen veranderd ?

Inderdaad, ondertussen ligt onze focus ook op integratie. We willen mensen vanuit onze ervaringen wegwijs maken in het Vlaamse landschap door mensen bij elkaar te brengen en elkaar te helpen en te inspireren om zo tot een positief verhaal te komen.

We willen ook niet alleen hier helpen maar ook onze families en gemeenschappen in Ghana ondersteunen. We weten dat er in Ghana op verschillende vlakken nog tekorten zijn en dat dingen hier anders en vaak efficiënter georganiseerd worden.

Wat we hier leren proberen we te implementeren in Ghana met respect voor de plaatselijke gewoonten en gebruiken. Zo hielpen we een gezondheidscentrum met de aankoop van ademhalingstoestellen en couveuses. Voordien werden te vroeg geboren baby’s op de buik van de moeder gelegd bedekt met een deken. Vaak was dit niet voldoende ! Door de hier opgedane kennis en de aankoop van het materiaal worden de vroeggeborenen en de moeders nu beter opgevolgd en geholpen.

En hoe vertalen jullie die doelstellingen in acties ?

Structureel ontmoeten wij elkaar de eerste zondag van de maand. Deze samenkomst is een belangrijk deel van onze werking. Het is niet alleen een viering van onze culturele waarden maar het is ook het uitgelezen moment waarop we toetsen of er problemen zijn in de gemeenschap en hoe we daar als groep kunnen op inspelen. Eveneens informeren we onze achterban rond wetgeving, regels, verplichtingen,.. die hier gelden en leggen we hen uit wat dit voor het concreet betekent.

Samen bekijken we hoe we de  BAA samen kunnen dragen en doen groeien tot een plek waar iedereen zich goed voelt. Dit laatste is een belangrijke topic in onze werking. We zien de laatste jaren dat onze leden minder praktische en financiële ondersteuning nodig hebben maar vooral zoeken naar ontmoeting. Er is veel eenzaamheid en isolatie en dat weegt op de mentale gezondheid.

Verder hebben we ook educatieve activiteiten. Zo organiseren we infosessies en seminaries rond welvaartsziekten en de symptomen hiervan. We sensibiliseren om tijdig medische hulp te zoeken. Bij sommige activiteiten focussen we ook heel specifiek op onze oudere leden. Bij hen is de taalbarrière nog realiteit en we proberen hen dan ook te ondersteunen en te betrekken zodat ze niet wereldvreemd worden.

Natuurlijk organiseren we ook activiteiten gericht op ontspanning omdat we het heel belangrijk vinden om ook gewoon samen te zijn. We houden ervan om elkaar te ontmoeten rond voeding. We gaan op zoek naar nieuwe gastronomische horizonten en zo slagen we er in om leren en samen zijn met elkaar te verbinden.

Werken jullie soms samen met andere organisaties ?

Tot nu toe proberen wij zoveel mogelijk de activiteiten van Sankaa bij te wonen en onze leden hierbij te betrekken. Zo gingen we vorig jaar op bezoek naar het Afrikamuseum in Tervuren en gingen we vissen op de Noordzee. Nieuwe kennis en nieuwe ervaringen opdoen.

Heb je nog dromen Prince?

Ja, op dit moment is onze associatie vooral gericht op mensen van de Brong Ahafo gemeenschap. We willen onze werking en activiteiten echter openstellen voor alle mensen ! Het is  goed om te verbreden want anders blijven we altijd onder ons en blijven we teveel gefocust op onszelf en onze eigen cultuur. We willen in het verlengde hiervan nog meer deelnemen aan de activiteiten van Sankaa waarbij zowel Afrikanen, Belgen en andere nationaliteiten aanwezig zijn.

Voor mezelf wil ik ooit heel vlot Nederlands praten. Het is een grote uitdaging maar ik denk dat het nodig is om me goed te kunnen positioneren en zo nog meer te kunnen bijdragen aan onze maatschappij

Een koude, grijze namiddag in februari krijgt wat meer kleur en dynamiek wanneer Prince Ameyaw op het scherm verschijnt. Prince, afkomstig uit de Brong Ahafo Region in Ghana is een heel vlotte prater en ons gesprek komt al snel op gang.

Hij vertelt me dat hij 38 jaar oud is en in  2008 in België toekwam na zijn studies Economische wetenschappen. Ondertussen woont hij al lang in Aalst, is hij gehuwd en heel trotste vader van 4 kinderen. Naast zijn werk als logistieke medewerker is hij graag bij zijn kinderen. Het is een echte familieman en houdt er van om samen dingen te ondernemen.

Gedreven als hij is zet hij zich ook in als vrijwilliger voor de Brong Ahafo Association. Hij is niet alleen coördinator maar hij vertegenwoordigt de vereniging bij Sankaa en is assistent-secretaris. Een man die geen tijd te verliezen heeft !

Dag Prince, kan je me wat meer vertellen over het ontstaan van de Brong Ahafo Association (BAA)?

Het verhaal van de BAA begint al in 1992. Veel van de latere leden bevonden zich toen een beetje overal verspreid in België. Er was weinig contact omdat velen ook nog geen telefoon hadden en zeker nog geen computer. Het was een uitdaging om te integreren hier in België zonder klankbord.

Het was op een begrafenisplechtigheid dat enkele personen uit het Brusselse het idee kregen om te kijken hoe ze elkaar konden ondersteunen in nood. En meer nog, hoe ze een groep konden vormen, een manier om elkaar te ontmoeten op regelmatige basis, om zo een vinger aan de pols te kunnen houden en de noden en behoeftes binnen de Brong Ahafo Community te detecteren. De plotse en eenzame dood van de man had een spanning en onrust teweeggebracht binnen de gemeenschap dus iedereen was opgelucht en akkoord om zich te verenigen en zo een informeel vangnet te vormen.

Het begon kleinschalig maar beetje en beetje werd de groep uitgebreid met andere leden en zo ontstond BAA. In 1996 sloten zij zich ook aan bij Ghana Council, een koepelvereniging die bestaat uit lidverenigingen vanuit de volledige Ghanese gemeenschap.

Zijn de doelstellingen ondertussen veranderd ?

Inderdaad, ondertussen ligt onze focus ook op integratie. We willen mensen vanuit onze ervaringen wegwijs maken in het Vlaamse landschap door mensen bij elkaar te brengen en elkaar te helpen en te inspireren om zo tot een positief verhaal te komen.

We willen ook niet alleen hier helpen maar ook onze families en gemeenschappen in Ghana ondersteunen. We weten dat er in Ghana op verschillende vlakken nog tekorten zijn en dat dingen hier anders en vaak efficiënter georganiseerd worden.

Wat we hier leren proberen we te implementeren in Ghana met respect voor de plaatselijke gewoonten en gebruiken. Zo hielpen we een gezondheidscentrum met de aankoop van ademhalingstoestellen en couveuses. Voordien werden te vroeg geboren baby’s op de buik van de moeder gelegd bedekt met een deken. Vaak was dit niet voldoende ! Door de hier opgedane kennis en de aankoop van het materiaal worden de vroeggeborenen en de moeders nu beter opgevolgd en geholpen.

En hoe vertalen jullie die doelstellingen in acties ?

Structureel ontmoeten wij elkaar de eerste zondag van de maand. Deze samenkomst is een belangrijk deel van onze werking. Het is niet alleen een viering van onze culturele waarden maar het is ook het uitgelezen moment waarop we toetsen of er problemen zijn in de gemeenschap en hoe we daar als groep kunnen op inspelen. Eveneens informeren we onze achterban rond wetgeving, regels, verplichtingen,.. die hier gelden en leggen we hen uit wat dit voor het concreet betekent.

Samen bekijken we hoe we de  BAA samen kunnen dragen en doen groeien tot een plek waar iedereen zich goed voelt. Dit laatste is een belangrijke topic in onze werking. We zien de laatste jaren dat onze leden minder praktische en financiële ondersteuning nodig hebben maar vooral zoeken naar ontmoeting. Er is veel eenzaamheid en isolatie en dat weegt op de mentale gezondheid.

Verder hebben we ook educatieve activiteiten. Zo organiseren we infosessies en seminaries rond welvaartsziekten en de symptomen hiervan. We sensibiliseren om tijdig medische hulp te zoeken. Bij sommige activiteiten focussen we ook heel specifiek op onze oudere leden. Bij hen is de taalbarrière nog realiteit en we proberen hen dan ook te ondersteunen en te betrekken zodat ze niet wereldvreemd worden.

Natuurlijk organiseren we ook activiteiten gericht op ontspanning omdat we het heel belangrijk vinden om ook gewoon samen te zijn. We houden ervan om elkaar te ontmoeten rond voeding. We gaan op zoek naar nieuwe gastronomische horizonten en zo slagen we er in om leren en samen zijn met elkaar te verbinden.

Werken jullie soms samen met andere organisaties ?

Tot nu toe proberen wij zoveel mogelijk de activiteiten van Sankaa bij te wonen en onze leden hierbij te betrekken. Zo gingen we vorig jaar op bezoek naar het Afrikamuseum in Tervuren en gingen we vissen op de Noordzee. Nieuwe kennis en nieuwe ervaringen opdoen.

Heb je nog dromen Prince?

Ja, op dit moment is onze associatie vooral gericht op mensen van de Brong Ahafo gemeenschap. We willen onze werking en activiteiten echter openstellen voor alle mensen ! Het is  goed om te verbreden want anders blijven we altijd onder ons en blijven we teveel gefocust op onszelf en onze eigen cultuur. We willen in het verlengde hiervan nog meer deelnemen aan de activiteiten van Sankaa waarbij zowel Afrikanen, Belgen en andere nationaliteiten aanwezig zijn.

Voor mezelf wil ik ooit heel vlot Nederlands praten. Het is een grote uitdaging maar ik denk dat het nodig is om me goed te kunnen positioneren en zo nog meer te kunnen bijdragen aan onze maatschappij

‘Ik ben Josée Kindusu en ik kom uit Congo, geboren in Kinshasa en sinds 1999 in België’. De eerste zin van een boeiend gesprek met één van de grondlegster van ‘Amis de l’espoir’.

Josée trouwde hier in België met een Angolese man en heeft ondertussen 4 kinderen. Als kapster was het moeilijk om haar job met haar gezin te  combineren en daarom ging ze  enkele jaren geleden aan de slag als huishoudhulp voor senioren.

Zij is een echte bezige bij want naast haar gezin en job zet ze zich ook in voor de kerk waar ze bijbelstudie geeft.

Hoe is het allemaal begonnen ?

Het begon allemaal tijdens de coronacrisis. Op een dag zat ze samen met een vriendin toen ze een filmpje binnenkreeg van een huilend kind in een weeshuis in Congo. Eén van de velen in het door onrust en oorlog geteisterde Congo. Beide vriendinnen, geraakt door het beeld, wilden graag iets helpen maar hadden zelf ook geen extra middelen in de onzekere coronaperiode.

Wat ze wel beide hadden was een kelder. En in die kelders stonden nog heel veel ongebruikte kinderspullen die in goede staat waren. Enkele dagen later zat alles in kartonnen dozen en werden die opgestuurd naar het desbetreffende weeshuis. Met de opbrengst van de verkoop van de zending kon er eten gekocht worden. Het gaf hen een goed en warm gevoel iets te kunnen doen voor anderen tijdens deze moeilijke periode.

Maar daar bleef het niet bij ….

Een maand later verzamelden ze ook fondsen en de besteding  hiervan werden gepubliceerd op facebook. De reacties waren overweldigend en motiverend. Mensen contacteerden hen omdat ze ook hun steentje wilden bijdragen en zo werd hun netwerk hier steeds groter en groter.  In Congo zelf ondersteunen ze ondertussen al 4 weeshuizen.

De kracht van dit project ligt erin dat er met vele kleintjes een groot verschil gemaakt wordt en dat de weeskinderen weer hoop krijgen. Door de schaalvergroting van het project beslisten ze  in 2022 om alles binnen een structuur te gieten en zo ontstond de vereniging ‘Amis de l’espoir’.

Een blik op de toekomst …

 Amis de l’espoir  blijft inzetten op fondsenverzameling en tegelijkertijd blijven ze  ook het grote publiek informeren en sensibiliseren rond de situatie in de weeshuizen in Congo. Dit doen ze bijvoorbeeld door informatiesessies te geven in kerken of tijdens ‘meet en greet’ bijeenkomsten van Sankaa.

Ze blijven ook zichzelf vormen om sterker te worden in het sturen en organiseren van een vereniging. Zo volgen ze vormingen rond digitalisering en vragen ze ondersteuning bij de educatieve medewerkers van Sankaa. Een werkende en actieve vereniging  is van belang om alles goed te laten verlopen en op te volgen.

Amis de l’espoir kan ondertussen steunen op 80 leden. Het is niet alleen een netwerk om fondsen en spullen te verzamelen maar het is een echte hechte gemeenschap geworden. Ze denken samen na, ondersteunen elkaar en doen ook uitstappen samen. Zo gaan ze bijvoorbeeld naar concerten en culturele activiteiten, volgen ze vormingen rond diabetes en nemen ze deel aan de samenkomsten van Safe harbour.

Het netwerk in Congo…en nu ook in Angola

 De werking van Amis de l’espoir is een ongelooflijk rijk en inspirerend project  hier en in Congo. In Congo steunen ze op vertegenwoordigers die de weeshuizen ter plaatse bezoeken, de noden detecteren en de besteding van de donaties opvolgen.

En ook daar blijft het netwerk groeien. Naast Congo zijn ze nu ook actief in enkele weeshuizen in Angola. Josée vertelt ook dat het is zo fijn is te voelen dat ze  allemaal samen hun best doen om de weeskinderen hoop te geven op een betere toekomst’.

Dit jaar zijn ze tenslotte ook begonnen met het uitwerken van plannen en het zoeken naar fondsen om de weeskinderen een opleiding te bieden zodat ze op hun 18^de een job kunnen uitoefenen en onafhankelijk kunnen worden. Zonder dit is de kans groot dat ze na hun 18^de weer op straat terecht komen.

Toekomstdromen… een vrouw met een missie

 Josée vertelt dat ze nog veel dromen heeft maar ze wil vooral kinderen blijven helpen en misschien zelf ook een weeshuis of opvangcentrum oprichten in Congo !