We sluiten 2020, het bijzondere jaar dat de hele wereld op zijn kop zette, af met Rex Adjei.

Rex is sinds lang een gekend figuur binnen Sankaa en is als secretaris van zijn organisatie Kwahu Asaase Aban een echte initiatiefnemer.

Met enige fierheid in zijn ogen begint hij te spreken over zijn leven in Ghana voor hij in 1986 naar België kwam. Daarginds was hij modeontwerper en actief in Ghana en Nigeria. Ook hier volgde hij nog opleidingen in de mode maar tenslotte ging hij tot zijn pensioen, anderhalf jaar geleden, werken in een fabriek.

Ondertussen is hij papa van 3 volwassenen kinderen, waarvan de laatstegeborene  lector is aan de universiteit.

Wel, wij verenigen mensen uit de Kwahu regio. Een regio in het oosten van Ghana.

Op een bepaald moment merkten we dat er veel mensen uit deze gemeenschap problemen hadden hier in België.  Deze problemen waren zeer uiteenlopend. Een vaak voorkomend probleem was bijvoorbeeld dat ze hun weg in de administratieve papiermolen niet vonden en dit vooral omdat de kennis van hun Nederlands nog niet voldoende was.

Omdat wij hier al langer leefden kwamen zij bij ons terecht. We maakten hen wegwijs  in de verschillende openbare diensten, vertaalden documenten, brachten hen op de hoogte  van hun rechten en plichten,….

Op een bepaald moment besloten we om ons te verenigen in ‘Kwahu Asaase Aban’ onder het motto, ‘samen staan we sterker’, om die hulp wat structureler aan te pakken. Bovendien wilden we in het verlengde hiervan ook hulp bieden aan de bevolking van de Kwahu regio waar nog grote noden heersen op vlak van watervoorziening, onderwijs, …

Ja, we organiseren heel wat socio-culturele activiteiten.

We promoten niet alleen onze eigen Kwahu-waarden en cultuur maar  wij werken ook samen met andere organisaties van andere gemeenschappen.  Niet alleen  om kennis te maken met elkaar maar ook met elkaars cultuur. Wij zetten  eveneens in op  actieve  deelname  aan initiatieven gericht op een breder publiek zoals bijvoorbeeld ‘Borgerrio’ in Borgerhout, om ook aan hen onze cultuur te kunnen tonen.

Naast deze activiteiten zijn we er van bewust dat de fysieke en mentale gezondheid van onze leden belangrijk is.  Regelmatig organiseren we  infosessies o.l.v. Dr Nyarko, een Ghanese dokter, die de gevoeligheden van onze gemeenschap kent. Vele onderwerpen liggen nog in een taboesfeer maar net daarom is het zo belangrijk om mensen erover te informeren en  deze bespreekbaar te maken. Prostaat, Hiv, darmkanker, … Dit is maar een kleine greep uit de onderwerpen die aan bod kwamen.

Deze educatieve activiteiten combineren we met maandelijkse gemeenschapsvormende bijeenkomsten waarbij ontmoeting centraal staat. We delen eten en wisselen uit over actuele onderwerpen of over  problemen bij leden en hoe we die individueel of als gemeenschap kunnen aanpakken,…

Een belangrijk onderdeel van onze werking is ook gericht op het ontdekken en leren kennen van verschillende aspecten van de Belgische samenleving. Daarvoor nemen we vaak deel aan initiatieven van Stad Antwerpen en van onze federatie Sankaa. Het gaat over uiteenlopende activiteiten gaande van lezingen rond integratie, rond verkiezingen, rond onderwijs,….Wij stimuleren ook onze leden om af en toe buiten hun vertrouwde omgeving te stappen . Daarvoor organiseren we regelmatig excursies die daarnaast ook een educatieve waarde hebben. Zo gingen we o.a.  al naar het Koninklijk Paleis in Brussel, het Afrika Museum in Tervuren, het Flanders Field Museum in Ieper, het openluchtmuseum in Bokrijk.

Ja ! In samenwerking met Stad Antwerpen konden wij een ICT centrum bouwen en inrichten in onze regio. Hierdoor werd ‘groei door digitalisering’ mogelijk. Niet alleen  voor de  kinderen van de scholen in de regio, die hier vorming krijgen rond de werking van computers, maar voor alle inwoners die hier gebruik van wensen te maken.

Een nieuw project rond watervoorziening en sanitair staat op het programma.

Ja, mijn grote droom is om alle mensen van de Kwahu regio te kunnen samenbrengen en dat we ons kunnen verenigen. Niet alleen de mensen van Gent, Brussel en Antwerpen maar ook de mensen van gans Europa, Amerika en Afrika.

De Kwahu mensen van de hele wereld verenigen ! Dat is mijn grote droom !

Bedankt Rex !

Terwijl de nieuwe coronamaatregelen in alle media uitgebreid aangekondigd worden ontmoet ik Clara van Voice of Women op het ons ondertussen al vertrouwde zoomplatform.

Zodra het zoomvenstertje openspringt  zie ik een grote glimlach verschijnen en beide zijn we blij dat we elkaar op deze virtuele manier toch kunnen spreken.

Clara Laoye ,  afkomstig uit Nigeria, weduwe en mama van 3 volwassenen kinderen,  vervoegde haar man, die in diplomatieke kringen werkte, 15 jaar geleden in Brussel.

Gezien zij als vrouw van een diplomaat niet mocht werken volgde ze diverse opleidingen gaande van heftruckchauffeur tot floriste en winkelbediende. Verder richtte ze ook Voice of Women op waarvan ze tot nu toe nog steeds voorzitster is.

In 2007 richtte ik Voice of Women op. Ik had en heb nog steeds een passie voor vrouwen en hun uitdagingen. Niet alleen voor vrouwen uit Nigeria maar voor vrouwen wereldwijd.

Reeds in Nigeria werkte ik al met prostituees waar ik de buurten introk op zoek naar vrouwen die in dit beroep , vaak ongewild, verzeild geraakt waren. Ik bouwde een vertrouwensband op en probeerde hen te overtuigen en te ondersteunen om uit deze branche te stappen.

Later, toen ik al in België leefde, zag ik het probleem nog in een grotere context en vanuit het perspectief van vrouwenhandel.

Verder ontmoette ik hier heel wat vrouwen afkomstig uit verschillende landen die door de taalbarrière geen toegang kregen tot de nodige informatie om hier hun weg te vinden. Het belemmerde hen in het goede functioneren in hun dagelijkse leven en meer nog in hun integratie.

Voice of Women werd dan ook opgericht om vrouwen te helpen bij het vinden van de juiste informatie of hen door te verwijzen naar de juiste diensten.  Zo krijgen vrouwen soms brieven van school of van de overheidsdiensten die zij absoluut niet kunnen vertalen. In dat geval vertalen wij de brieven en  helpen we indien nodig bij het beantwoorden.

Verder werd er een sociaal vangnet opgezet waarin vrouwen elkaar  helpen en bezoeken bij belangrijke levensgebeurtenissen zoals een geboorte of een overlijden. Ook helpen zij elkaar met tips rond opvoeding van de kinderen of zelfs bij de opvang van kinderen indien nodig.

Ja, wij vinden ontmoeting, beweging en  cultuurbeleving  ook zeer belangrijk.

We ontmoeten elkaar tijdens bidmomenten. Tijdens deze momenten  wordt er naast het bidden ook veel uitgewisseld rond verschillende thema’s, uitdagingen, nieuwsfeiten, …. Leren aan en van elkaar en elkaar inspireren staan hier centraal.

Daarnaast hebben we  ons voetbalteam. We komen samen om te trainen en een partijtje voetbal te spelen. Ook is er een koor en een vrouwelijke percussieband waarbij plezier en ontmoeting centraal staan. Vele vrouwen hebben hier geen familie en een teamsport of groepsactiviteit geeft hen het gevoel ergens bij te horen.

Jaarlijks gaan we ook op uitstap naar een ander Europees land. Zo bezochten we al Italië, Duitsland, Engeland en Holland.  Ik vind het belangrijk dat we andere landen en culturen leren kennen. Zien hoe mensen er  andere gebruiken en culinaire gewoontes op na houden. Zo kunnen we eens verder kijken dan onze eigen buurt en  een bredere blik op de wereld krijgen.  Niet alleen in andere landen maar ook binnen België gaan we soms of daguitstap om andere streken gaan ontdekken.

Ook als ik uitgenodigd word om voor andere vrouwenorganisaties te gaan praten laat ik me vergezellen door een aantal van onze leden. Zo zien zij ook hoe andere vrouwen leven en bovendien is het een ideale manier om eens aan de dagelijkse sleur te ontsnappen.

Tijdens de lockdown maakten we gebruik van het digitale platform ‘free conference call’ en hielden we ook telefonisch contact met elkaar.

We organiseerden 2 internationale conferenties met vrouwenorganisaties van verschillende landen. Deze gingen vooral rond covid en hoe we hoopvol en positief kunnen blijven.

Wel persoonlijk zou ik graag een bloemenwinkel openen maar daarvoor moet ik nog de financiële middelen verzamelen.

Voor Voice of Women droom ik er van een fijne ontmoetingsruimte te vinden waar we ook activiteiten en repetities kunnen organiseren.

Wanneer Benedict het bureel van Sankaa in Antwerpen binnenkomt vult de ruimte zich onmiddellijk met zijn hippe look, energie en uitstraling.

In 1979 belandde Benedict eerder toevallig in België waar hij zijn opleiding Burgerlijk Ingenieur afwerkte en zich hier, na een retourtje naar zijn vaderland, definitief settelde. Ondertussen is hij vader van 4 kinderen, voorzitter van CAAD vzw en tot voor de coronacrisis voetbalcoach van een vrouwenteam.

Het liep echter niet altijd  van een leien dakje voor Benedict. Aanvankelijk was het niet gemakkelijk om werk te vinden als burgerlijk ingenieur. Tenslotte ging hij tijdelijk aan het werk als calculator terwijl hij wel zeer actief was en bleef in de voetbalsector waar hij niet alleen een inkomen kon genereren maar ook het Nederlands leerde.

Door zijn sociale karakter en zijn kennis van de taal kreeg hij een aanbieding om te werken voor IOM (Internationale Organisatie van Migranten) in het kader van de opvang van vluchtelingen. Dit was voor hem de overstap naar de sociale sector.

Wel, in de jaren ’90 kwamen al we regelmatig met een groep vrienden uit de diaspora samen.  ‘Onbekend is onbemind ‘ was ons uitgangspunt om te werken rond cultuur en zo onze gebruiken en gewoonten in Vlaanderen te laten zien.

In de beginjaren waren we vooral gefocust op culturele activiteiten waarbij we de zintuigelijke waarnemingen als basis namen. Horen, zien, smaken, voelen en proeven.

We organiseerden kookworkshops, modeshows, maskerateliers, dans- en muziekworkshops….

In 1999 werd CAAD  geformaliseerd en dat was dan ook het startpunt van grotere activiteiten zoals het organiseren van festivals. Deze waren steeds gratis zodat ze voor een breed publiek zouden toegankelijk zijn. Met de opbrengst van de drankverkoop betaalden we de onkosten van de vrijwilligers. Daarnaast participeerden we ook in de organisatie van lokale evenementen zoals ‘Muziek in de wijk’ en zo werd ik al snel lid, en nadien ook ondervoorzitter, van de Cultuurraad van Antwerpen.

Door de jaren heen probeerden we naast de Afrikaanse gemeenschap ook de andere gemeenschappen in Antwerpen te betrekken. Zo hadden we een cultuurproject voor stad Antwerpen onder de vorm van een Afrikaans theater. 2 maal per week werkten we met 30 kinderen van heel gemixte nationaliteiten. Geen betere manier om elkaar te leren kennen. Het ontdekken van de gelijkenissen  en het  leren respecteren in het anders zijn.

Nee, we hadden door de jaren heen een groot netwerk opgebouwd en zo kwamen we terecht in scholen, musea en culturele centra in heel Vlaanderen en zelfs in het Afrika museum van Nijmegen. Een uitgebreid netwerk is belangrijk maar je moet het ook goed gebruiken. Ik denk bijvoorbeeld aan onze vrijwilligerswerking waarbinnen we vertrekken vanuit de competenties van elk individu om hen in onze werking in te zetten. Mijn vader zij altijd ‘never ask a fish to climb a tree’ en ik hou dit steeds in gedachten.

Alles is in proces en zo ook onze werking. Terwijl we voordien vooral onze cultuur wilden uitdragen onder het motto ‘onbekend is onbemind’ focussen we ons nu meer op  rechten en plichten. Veel mensen uit onze gemeenschap zijn hier al lang en we richten onze pijlen nu vooral op integratie en op het wegwijs worden in de Belgische samenleving.

Verschillende groepen binnen die gemeenschap worden betrokken en we proberen ook zo veel mogelijk bruggen te bouwen. Een mooi project was ‘Album de Famille’ dat zich richtte tot alleenstaande zwangere meisjes onder de 26 jaar. Dit project konden we uitvoeren met de ondersteuning van district Antwerpen en in samenwerking met het CAW en met Free Clinic.

Ervaringsuitwisseling en ondersteuning waren heel belangrijke pijlers van dit project waarbij leren van elkaar werd gecombineerd met infosessies rond rechten en plichten en met uitstappen naar Kind en Gezin, de kringloopwinkel, de Kraamvogel,…

Een ander deel van onze werking richt zich meer op toeleiding tot de arbeidsmarkt waarvan ons zelf gefinancierde project ‘Recht op Arbeid’ een mooi voorbeeld is. Hierbij ondersteunen wij mensen bij hun zoektocht naar werk. We geven tips rond het schrijven van een CV en een motivatiebrief en we helpen bij het leggen van contacten.

Verder verzorg ik ook een permanentie bij mij thuis of aan het Koninxplein waarbij ik ondersteuning bied aan particulieren en verenigingen die met heel specifieke problemen te kampen hebben. Sommige problemen los ik zelf op maar voor andere problemen verwijs ik door naar de gepaste diensten.

Doorheen de volledige werking van CAAD zijn er ook vele samenwerkingen met CC  Luchtbal en CC Sint Andries en voordien ook met het Etnografische museum (het huidige MAS) in Antwerpen.

Het zou mooi zijn om een andere maatschappij te zien, los van kleur en afkomst.Waarbinnen iedereen gelijk is. Alleen al omdat ik dan het gevoel heb dat al mijn inzet niet voor niks is geweest.

Tijdens de coronacrisis hielden wij, van Sankaa, onze rug recht en bleven we zo veel mogelijk mensen ontmoeten en ondersteunen op afstand en virtueel. Dit vroeg soms   heel wat creativiteit en flexibiliteit van de lidverenigingen en van het team en ik ben dan ook opgelucht dat ik vandaag een gesprek van vlees en bloed kan voeren met Bernard Nana Kyei of beter gekend als Cliff.

Cliff is een oude gekende bij Sankaa en is naast zijn functie als voorzitter van onze lidvereniging ‘Wasaman Association Antwerpen’ ook lid van onze Raad van Bestuur.

Cliff komt uit de Wasa Saah regio in Ghana en ziet er voor zijn leeftijd van 65 jaar nog bijzonder goed uit. Al snel is hij honderduit aan het vertellen over zijn leven in Borgerhout en over de lange wandelingen die hij maakt om fit te blijven.

Cliff maakte zijn middelbare school af in Ghana en ging daarna naar de zeemansschool. In 1977 kreeg hij een job als matroos op een schip en zo kwam hij terecht in Antwerpen waar hij in 1981 trouwde en zijn leven aan wal begon uit te bouwen.

Oorspronkelijk waren er niet veel Ghanezen in Antwerpen maar vanaf eind  jaren ’80 kwam daar geleidelijk aan verandering in. Vele van die nieuwkomers hadden hulp nodig om hun weg te vinden in deze voor hen nieuwe samenleving. Vaak kwamen ze naar mij toe voor allerhande soorten hulp zoals vertalingen maken, financiële hulp,….

Op een bepaald moment bedacht ik dat het beter zou zijn om ons te verenigen in een organisatie zodat we er voor elkaar konden zijn en ervaringen uitgewisseld konden worden. Leren van elkaar en elkaar helpen was de uitgangspositie van Wasaman Association Antwerpen.

We richten onze in eerste instantie op de integratie van onze leden door het organiseren van maandelijkse ontmoetingsmomenten. Onze leden komen van overal in België en we bespreken naast de werking van de vzw ook de problemen en de mogelijke oplossingen binnen de gemeenschap. Tijdens de coronacrisis  werden bijvoorbeeld acties op touw gezet om mensen met een verlies aan inkomen te helpen. Die onderlinge solidariteit is in onze werking heel belangrijk en dient ook als mentale ruggensteun binnen de gemeenschap.

Naast de maandelijkse ontmoetingsmomenten nodigen we ook stads- en andere diensten uit zoals de politie, Stad Antwerpen, …. Dit werkt dubbel omdat onze mensen een inkijk krijgen op de werking van deze  diensten  maar deze  krijgen dan  op hun beurt weer input  rond de noden en het leven van de Ghanese gemeenschap hier in Antwerpen. Tijdens de verkiezingen vertegenwoordig ik  de Ghanese gemeenschap  bij de samenkomsten van de verschillende politieke partijen. Niet alleen om hun verschillende partijprogramma’s te kennen maar ook om onze gemeenschap een stem te geven. En ten slotte organiseren we elk weekend Nederlandse taallessen onder leiding van een leraar van stad Antwerpen.

Wasaman organiseert ook elk jaar minstens 1 uitstap buiten Antwerpen. Vaak doen we dit in samenwerking met andere organisaties en met de steun van Stad Antwerpen en van ‘Iedereen verdient vakantie’. Een bezoek aan Gent, Brugge, Bokrijk en de zee stonden al op het programma. Ook het Afrikamuseum van Tervuren werd met veel interesse bezocht.

We motiveren onze leden ook om er een gezonde levensstijl op na te houden. Zo organiseren we 2 wekelijks wandelsessies, zwemlessen  en nemen we ook deel aan projecten zoals Simpelweg Gezond waarbij gezonde voeding en beweging centraal staan.

Infosessies rond prostaatkanker en baarmoederkanker stonden op het programma. Deze thema’s, die nog vaak  een taboe zijn, werden aangebracht door Dr Nyarko, een Ghanees, die de cultuurgevoeligheden van de gemeenschap perfect van binnenuit kent.

Ja, we zijn actief in de Wassa-Saah regio waar we op 2 plaatsen waterpompen geïnstalleerd hebben waardoor een 3000-tal dorpelingen toegang tot proper water kregen. De mensen van het dorp hielpen mee de putten graven en met de steun van district Antwerpen konden we de pompen aankopen en installeren. Een wereld van verschil voor de dorpelingen die voordien 2 kilometer moesten stappen om water uit de rivier te halen.

Op dit moment zijn we bezig met het installeren van toiletten in een naburig dorp met  ongeveer 1800 dorpelingen. Zodra de coronacrisis achter de rug in maken we er weer werk van.

Ja, ik heb nog  veel dromen !

Nu ik op pensioen ben zou ik meer en meer in Ghana willen vertoeven maar wel met de wetenschap dat ik mijn werk hier kon doorgeven aan de jongere generatie en dat de organisatie groeit en bloeit.

Wanneer het ‘Skype’schermpje openspringt zie ik Norbert Ngila zitten. Een brede glimlach en een enthousiaste begroeting verder beginnen we aan het interview. Norbert groeide op in de Evenaarsprovincie in DR Congo en woont sinds 1986 in Antwerpen waar hij een master in internationale politiek behaalde. Na zijn studies was de politieke situatie in DR Congo zeer onstabiel waardoor een terugkeer naar zijn vaderland niet ideaal was.

Ondertussen leeft en werkt Norbert nog steeds hier in België en is hij ondertussen fiere vader van 2 mooie dochters. Praten met Norbert is altijd een beetje reizen. Hij beweegt zich soepel tussen het Nederlands, Frans en Engels en af en toe sluipt er ook woordje Lingala in.

Naast zijn job als educatief medewerker bij Sankaa is hij ook voorzitter van AIC of het Afrikaans Intercommunautair Centrum.

Wel, voordien was ik educatief medewerker bij Afrikaans Platform (PAG vzw). Toen deze koepelorganisatie voor Afrikaanse verenigingen over kop ging in 2014 bleven vele verenigingen in de kou staan. Het overgrote deel van deze verenigingen was Franstalig en Sankaa richtte zich toen nog vooral op de Engelstalige Afrikaanse gemeenschap in Antwerpen. Vele sleutelfiguren bleven me dan ook contacteren om hen te ondersteunen bij verschillende activiteiten zoals het schrijven van dossiers en het naleven van hun  administratieve verplichtingen. Gedurende de eerste maanden gebeurde dit op een informele manier maar eind 2014 hebben we het geformaliseerd door AIC vzw op te richten.

Ja, ondertussen is het doel van AIC enigszins veranderd want ook de Franstalige verenigingen,  en bij verdere uitbreiding verenigingen van de hele Afrikaanse gemeenschap, kunnen nu bij Sankaa terecht voor dit soort ondersteuning. Ondertussen ben ik zelf ook tewerkgesteld bij Sankaa en kan ik deze leden dus ook verder opvolgen.

Met AIC richten we ons onder andere op gemeenschapsvormende bijeenkomsten waarbij we elke 2 maanden samen komen om een aantal actuele gebeurtenissen in Antwerpen en in Congo te bespreken. We bekijken dan hoe we kunnen anticiperen, inspelen, hulp kunnen bieden,…

Als lidvereniging nemen we ook deel aan de activiteiten georganiseerd door Sankaa. Deze zijn zeer uiteenlopend en kunnen gaan van gegidste natuurwandelingen in samenwerking met Natuurpunt tot infosessies rond huiswerkbegeleiding. Ook de  geleide bezoeken aan reguliere diensten (zoals bijvoorbeeld de cm) of het bijwonen van politieke debatten zijn voor ons heel interessant.

Verder zetten we soms grotere projecten op in samenwerking met andere partners. Een mooi voorbeeld hiervan was ons seniorenproject in samenwerking met het Dienstencentrum Hagelkruis (Ekeren), Stad Antwerpen en de federatie voor Russische sprekenden in Antwerpen. Tijdens dit projectjaar brachten we Vlaamse en Afrikaanse senioren op regelmatige basis bij elkaar. Tijdens deze ontmoetingen vertelden de senioren elkaar  honderduit over hun jeugd, de gebruiken en gewoonten in hun land en hun cultuur en er werd samen gegeten en gedanst. Bruggen bouwen hoeft niet altijd moeilijk te  zijn. We vinden het ook belangrijk om met AIC en de Congolese gemeenschap deel te nemen aan culturele evenementen in onze stad. Jaarlijks nemen we deel aan Borgerrio in Borgerhout en aan het Rumbafestival op het Koninxplein. We brengen dan Congolese muzikanten aan om op deze manier bij te dragen aan deze multi-culturele initiatieven. Bovendien is het  ook een mooie manier om onze dans- en muziekcultuur aan een zeer divers publiek voor te stellen.

De meeste van onze activiteiten gaan inderdaad door in Antwerpen omdat onze leden vooral in het Antwerpse wonen en het openbaar vervoer gebruiken .

We stimuleren hen echter ook om af en toe hun vertrouwde omgeving te verlaten en daarom  organiseren we ook daguitstappen of nemen we deel aan activiteiten buiten het centrum. Zo gingen we op bezoek naar het Afrika Museum in Tervuren, het Vlaamse en het federale Parlement, de zetel van de EU en we bezochten ook de Efteling in Nederland. Deze daguitstappen organiseerden we samen met andere verenigingen en met de steun van stad Antwerpen. We namen  eveneens deel aan een 5-tal natuurwandelingen binnen het project Simpelweg Gezond van Sankaa. Onder leiding van een gids van Natuurpunt gingen we wandelen in  enkele natuurgebieden aan de rand van Antwerpen. Het was een ontdekking voor vele van onze leden dat deze gebieden zo toegankelijk zijn en ook gemakkelijk te bereiken.

Verder waren wij ook partner in het ‘Maisha festival’ in Brussel en in ‘Matonge en Couleurs’. Wij vinden samenwerken en uit onze vertrouwde zone komen ontzettend belangrijk en zetten daar dan ook echt op in.

Op dit moment hebben wij nog geen echte structurele projecten in Congo maar het is een zaadje dat aan het kiemen is binnen AIC. We willen ons in eerste instantie vooral richten op de ondersteuning van scholen op het platteland waarbij we inzetten op de voorziening van school- en didactisch materiaal en op het onderhoud van de gebouwen. In een tweede fase willen we ziekenhuizen ondersteunen door hen in  fondsen te voorzien zodat  de  juiste en kwalitatief goede  medicijnen kunnen aangekocht worden en zodat die dan ook gratis of tegen een democratische prijs aangeboden kunnen worden aan alle lagen van de bevolking.

Wel, tijdens 1 van mijn laatste reizen naar Congo was  ik in Kisangani getuige van deerbarmelijke slechte gezondheidstoestanden. Er was geen medicatie of slechte medicatie waardoor mensen en kinderen onnodig stierven. Mijn grote droom is dan ook om ooit een samenwerking op te zetten met de farmaceutische sector waardoor we dit kunnen opvangen.

En verder zou ik het fijn vinden om meer in Congo te kunnen vertoeven als ik op pensioen ben. Een leven tussen Congo en België lijkt me perfect !

Bedankt Norbert !