Deze maand ontmoet ik Kathleen Hales. Kathleen is de bezielster van en de stuwende kracht achter Embracing life vzw, sinds 2010 lid van Sankaa. Zij straalt creativiteit en een onuitputtelijke energie en wilskracht uit waarvan de activiteiten van Embracing Life vzw in Vlaanderen en de projecten ervan in Togo getuigen. Ik mocht haar ontmoeten voor een gesprek.

In 2008 kwam ik louter toevallig in Togo terecht waar ik samen met een politicus op weg ging om een aantal scholen en  projecten van NGO’s te  bezoeken. Vooral in de scholen werd ik geraakt door  een aantal problemen zoals een gebrek aan klassen, gebrek aan financiële middelen om de onderwijzers te betalen, geen of weinig sanitaire voorzieningen,… De zaadjes voor Embracing Life werden daar dan ook gelegd. Ik wou op één of andere manier een bijdrage leveren aan het onderwijs in Togo.

Terug in België en talloze bezoeken naar Togo later  kreeg de vzw in 2009 vorm en werd Embracing life een feit.

In overleg met de dorpschef  begonnen we met een alfabetiseringsklas in een zaaltje dat we huurden in het dorp Apégamé. Al snel kon Embracing life een stuk grond kopen waar we tenslotte ook een naai- en weefatelier konden op bouwen. Met die ateliers kregen vrouwen vorming maar werden ook eigen middelen gegenereerd door de verkoop van hun creaties. Tenslotte werd er ook een ict-klas ingericht met de hulp van 2 vrijwilligers uit België en met de hulp van het Rode Kruis die ons een aantal computers schonk. Beetje bij beetje kreeg het opleidingscentrum vorm en werden we ook actief in het dorp. Zo werkten we mee aan sensibiliseringsacties rond gezondheid, rechten van de vrouwen,… , organiseren we spelnamiddagen voor de jongeren, nemen we deel aan de dag van de vrouw,…

In  2017 kreeg Embracing Life de kans om een stuk landbouwgrond te kopen in Kati. Hier openden we een opleidingscentrum rond ecologische landbouw voor ondernemende jongeren. We werken hiervoor samen met Sichem, een landbouwschool, die ons coacht en een deel van de opleidingen op zich neemt. Naast  de opleiding van jonge ondernemers zorgt de verkoop van de oogst van dit project eveneens voor de financiering van het project in Apgégamé. We vinden het belangrijk dat we op die manier werken aan de duurzaamheid en de zelfredzaamheid van het project zodat we minder afhankelijk zijn van giften en subsidies uit het Noorden.

Wel naast Sichem en de lokale gemeenschap werken we in Togo samen met ASFEEN, een organisatie die alleenstaande vrouwen en kinderen ondersteunt en sensibiliseert. Daarnaast staan we ook in nauw contact met ONG PASYD die ons coacht rond wetgeving en beheer.

We worden ook gesteund, financieel en inhoudelijk door de Provincie Oost-Vlaanderen en eveneens door 11.11.11 en het GROS van Melle. Leraren zonder Grenzen en Sankaa, de federatie zijn ook heel waardevolle partners.

Wel, voor mij is het heel belangrijk dat het Noorden in het verlengde ligt van het Zuiden. Niet louter financieel maar ook als sensibiliseringsluik en wereldburgerschapseducatie. Ik vind het ook belangrijk hier samen te werken met andere organisaties zodat we elkaar kunnen ondersteunen en van elkaar leren.

Elk jaar organiseren we een aantal benefietmomenten die eveneens een infomoment rond het project inhouden. Bovendien organiseren we lezingen en infomomenten rond bepaalde thema’s. Zo hadden we een documentaire rond de immigratieproblematiek ‘Immigrer à tous prix’, een lezing rond ‘Voodoo’, een lezing en infomoment rond ‘Onderwijs, een vergelijking tussen België en Togo’,…

We werken aan bewustmaking en proberen mensen op die manier ook te betrekken. Zo kwamen 2 vrijwilligers gedurende 2 maanden werken in Apégamé om de ict-klas in te richten en kunnen we elk jaar ook rekenen op vrijwilligers voor de organisatie van onze activiteiten.

Verder lever ik ook mijn bijdrage aan lokale initiatieven hier in Vlaanderen. Ik coördineer bijvoorbeeld het Wereldfeest in naam van het GROS, ik was actief voor ‘Leraren zonder grenzen’, neem deel aan inspiratie- en uitwisselingsmomenten en stuur of werkgroepen van de federatie of van de provincie of de lokale gemeentelijke werking….

Ja ! Ik zou graag een langere tijd in Togo kunnen blijven om alles verder te begeleiden en te ondersteunen !

Mijn gesprekspartner vandaag is Theo Kwasi Kumah Opoku, voorzitter van Kwabre Ne Sekyere  en educatieve medewerker van Sankaa. Hij is een vriendelijke en rustige man die al snel ronduit vertelt dat hij getrouwd is, 2 volwassenen kinderen heeft en  hij bovendien  nog pastor is in een kerk hier in België. Een bezige bij dus !

Zo een 25 jaar geleden kwamen we met een aantal Ghanese  vrienden regelmatig samen. Tijdens deze ontmoetingsmomenten werd er  vaak gepraat  over  het leven in België met al zijn mogelijkheden  en uitdagingen. Ook waren we er voor elkaar met raad en daad in geval van problemen.

Al snel besloten we om de ontmoetingsmomenten maandelijks op een vaste moment te plannen en deze ook onder de noemer van een organisatie te doen. In deze organisatie brachten we mensen uit 2 verschillende districten samen. 1 van de districten is Kwabre en de andere Sekyere. En zo kwam het idee van de naam Kwabre Ne Sekyere.

Inderdaad de samenstelling en  doelstellingen zijn veranderd. Aanvankelijk waren we met een 15-tal leden maar ondertussen zijn we al met 40-tal.

Terwijl we in de beginfase  vooral activiteiten deden om onze eigen leden in België te helpen zetten  we ons nu ook in voor mensen in Ghana. Daar we  zijn vooral bezig met watervoorziening en  we sturen ook medische apparatuur op naar de ziekenhuizen in ons district.

Hier in België  ligt onze focus vooral op de integratie  in het Belgische systeem.

Wel, onze leden zijn afkomstig uit Ghana en kwamen op een bepaald moment naar België. Onze cultuur en gewoonten zijn heel erg verschillend. Dus we vormen onze leden bijvoorbeeld rond welke diensten er zijn, wat hun rechten en plichten zijn, welke de culturele gevoeligheden zijn,…

We leggen ook  de wetgeving uit zodat iedereen goed weet wat hij moet doen en waar ze terecht kunnen. Ook  organiseren we  seminaries rond gezondheid en ouder  worden.

Bij het opzetten van deze activiteiten krijgen we ondersteuning van Sankaa . We kunnen ook  bij hen terecht met persoonlijke vragen zoals bijvoorbeeld ‘het zoeken naar een crèche’ . Zij verwijzen ons dan door naar de juiste diensten.

Ja, wij organiseren ook vaak uitstappen naar verschillende plaatsen in Belgie. Zo gingen we naar het paleis van de koning, bezochten we Gent en  het Gravensteen, het Atomium, het parlement, ..; Wij vinden het belangrijk dat mensen buiten hun vertrouwde omgeving stappen en die plaatsen en de geschiedenis of de functie ervan leren kennen.

We hebben ook ons culturele luik. Hier portretteren we de Ghanese cultuur, gewoonten, gebruiken en rituelen.

Ja , we werken hiervoor samen met een andere organisatie namelijk ‘The Foodbridge’. In dit project delen we elke woensdag een warme maaltijd uit aan de daklozen rond het Noord-Station en rond het Klein Kasteeltje.

Ja, soms werken we samen met andere Ghanese organisaties om educatieve workshops te organiseren of om Ghanese herdenkingsdagen te organiseren. Daarnaast werken we ook samen met organisaties van andere Afrikaanse landen. Zo gaan we deze zomer op uitstap met de Igbo Women uit Nigeria.

We werken ook soms samen met Vlaamse partners. Ik denk bijvoorbeeld aan stad Antwerpen waar we samen met Ghana Council een waterproject op poten gezet hebben.

Verder organiseren we ook workshops rond gezondheid omdat dit iets is dat belangrijk is in onze gemeenschap. Zo  hadden we een workshop rond alcohol en drugsgebruik, rond menopauze, rond hoge bloeddruk, borstkanker,… Hiervoor werken we ook soms samen met Vlaamse partners.

En dit jaar willen we samen met 22 andere Ghanese organisaties in België ,onder de koepel van Ghana Council bewust gaan inzetten op time-management.  Een belangrijke topic in onze gemeenschap.

Ja, voor  de organisatie willen we echt de jeugd betrekken zodat zijn ons werk kunnen verder zetten.

Voor mezelf, nog enkele jaren en dan ben ik op pensioen maar ik heb nog grote dromen ! Vooral met mijn werk in de kerk.

Voor mij zit  Aluba Kalu Otis van Otu Umunwanyi Igbo Belgium (Igbo women Association). Aluba,  ziekenhuisapothekeres en moeder van 4 kinderen,  is afkomstig uit de Igbo-regio in het het Zuiden van Nigeria. Zij is een vlotte praatster en haar ogen sprankelen wanneer ze spreekt over haar vereniging, haar drijfveren, haar leven in België,…

Wel, zo een 15 jaar geleden kwamen we met enkele Igbo-vrouwen regelmatig samen. Allen waren we terecht gekomen in België  door huwelijk, om te studeren of om te werken en we vonden elkaar door onze Igbo-identiteit met gedeelde waarden en met de gedeelde uitdagingen van een leven in de diaspora. Op een bepaald moment kregen we het idee om die samenkomsten officieel te maken en onze ervaringen van het leven in de diaspora ook met andere vrouwen te delen. Hierdoor werden ook zij versterkt en ondersteund bij hun integratie en konden zij ook  sneller de link maken met hun nieuw gast-maatschappij. Zo werd in oktober 2005  Otu Umunwanyi Igbo Belgium een feit.

In eerste instantie komen wij hier toe en kennen we niemand. We hebben geen ouders, grootouders die ons kunnen helpen en informeren. We komen toe in een land met 3 landstalen maar wij spreken Engels dus dit op zich is al een hele uitdaging als je bijvoorbeeld een goede school wil zoeken, papieren wil regelen, werk wil zoeken,…. Bovendien komen we hier ook toe met onze eigen culturele bagage. Zo wisten wij, Igbo-vrouwen, bijvoorbeeld niet of het wel een goed idee was om onze kinderen naar een crèche te  brengen of niet? Konden we zomaar de verzorging van onze kinderen overlaten aan wildvreemden?

We promoten enerzijds onze Igbo-waarden en cultuur in de diaspora en anderzijds willen wij samenwerken met andere organisaties in het zoeken naar oplossen voor problemen die een negatieve impact kunnen hebben op vrouwen, kinderen en families.

Vooral voor onze kinderen promoten we ook interculturele dialoog rond onze Igbo-erfenis om ze tot verantwoordelijke volwassenen te laten opgroeien. Zij zitten tussen 2 culturen. Hier worden ze niet aanzien als echte Belgen en in Nigeria worden ze niet aanzien als echte Nigerianen. Zij moeten dus hun identiteit echt kennen en deze bagage meedragen om zich ten volle te kunnen ontplooien in de maatschappij waarin zij leven en tot een inclusief verhaal te kunnen komen.

We organiseren zelf culturele activiteiten rond de Igbo-cultuur om vooral de positieve waarden hiervan door te geven aan onze kinderen maar wij nemen ook actief deel aan initiatieven gericht op een breder publiek zoals bijvoorbeeld ‘Zomer op het plein’ in Anderlecht, om ook aan hen onze cultuur te kunnen tonen en zo tot intercultureel dialoog te komen.

Verder hebben we ook educatieve activiteiten, vooral gericht naar vrouwen en kinderen. Zo organiseren we infosessies rond gezonde voeding, rond welvaartsziekten en rond drugs- en alcoholpreventie. We namen in 2019 ook deel aan een traject rond onderwijs waarbij gewerkt werd rond ouderparticipatie, communicatie met de school, studiekeuze,… . Dit was voor onze leden een heel belangrijk thema omdat we daar op vele moeilijkheden botsen.

Natuurlijk organiseren we ook activiteiten gericht op ontspanning omdat we het heel belangrijk vinden om ook gewoon samen te zijn. Soms gaan we bijvoorbeeld een andere stad bezoeken. Zo ontspannen we samen en leren we ook andere aspecten van België kennen. Bovendien zijn deze activiteiten altijd open voor iedereen en blijkt het een ideale manier om elkaar beter te leren kennen.

Absoluut ! Wij willen een open werking. We willen een brug zijn. Een link tussen onze gemeenschap en Belgische organisaties. Zo werken we samen met VGC, zetelen we in het bestuur van De Rinck (gemeenschapscentrum in Anderlecht) en van Sankaa.

We proberen af en toe ook samen te werken met andere Igbo-organisaties of organisaties van andere landen. Dus we proberen echt zo open mogelijk te werken.

Ja, ik heb nog  veel dromen !

Mijn droom voor Otu Umunwanyi Igbo Belgium is dat we kunnen groeien tot een organisatie die naast Igbovrouwen, vrouwen van overal kan versterken.

Een andere droom is dat wij als Igbo-vrouwen ook deel kunnen uitmaken van het politieke landschap. Dat we changemakers kunnen worden.

Verder hoop ik dat we onze jeugd kunnen ondersteunen, dat ze weten waar ze vandaan komen en dat ze de kracht hebben om zich te ontwikkelen. Dat we de dynamieken kunnen begrijpen achter motivatie en zelfontwikkeling. Onze jeugd heeft in vergelijking met Afrika alle mogelijkheden maar ze zijn snel ontmoedigd. Dus wij willen ouders versterken opdat zij ook de jeugd kunnen blijven ondersteunen !!!