Sommige mensen dwingen respect af gewoon door wie ze zijn en waar ze voor staan. Kwaku Acheampong, een innemend man die zijn sporen hier en in zijn moederland Ghana heeft verdiend,  is ontegensprekelijk één van hen.

35 jaar reeds woont hij in België en ondertussen is hij vader van 4 kinderen en gepensioneerd na een succesvolle carrière bij FOS, een vzw die werkt rond internationale solidariteit en armoedebestrijding. Vanuit zijn opleiding startte hij daar als boekhoudkundige. Enkele jaren later kwam hij terecht in hun programma’s rond ontwikkelingssamenwerking in Afrika en tenslotte werd hij diensthoofd  internationale projecten waardoor hij ook projecten in Zuid- en Centraal Amerika opvolgde.

Naast zijn professionele activiteiten zet Kwaku zich ook al jarenlang in als stichtende voorzitter van Sankaa vzw en Ghana Council en als bestuurlid van Okyeman.

Het is vooral het verhaal achter Ghana Council dat ons boeit en dat onlosmakelijk verbonden is met het ontstaan van Sankaa vzw zelf. De duurzame en waardevolle samenwerking tussen beide organisaties loont de moeite om even in een historische context geplaatst te worden  om vervolgens de link met hun huidige werking  te maken.

Het is een lang verhaal dat begint in de jaren ’80 toen veel Ghanezen naar België kwamen. In die beginjaren was er veel eenzaamheid in de gemeenschap. Begin  jaren ’90 groeide het idee dat we daartegen iets konden ondernemen door ons als individuen te  verenigen binnen een vereniging. Zo ontstond Ghanaba wat staat voor zonen of dochters (ba) van Ghana en waarbinnen  Ghanezen van alle etnische culturele groepen elkaar ontmoetten.

In een tweede fase begonnen Ghanezen van eenzelfde etnische groep, met elk hun eigenheden en culturele waarden, zich onderling ook te verenigen. Zo ontstonden verenigingen zoals Asanteman (van de Asante-regio) en Okyeman (van de Akim-regio) die zich toen vooral centraal in Brussel vestigden.

In een volgende fase begonnen Ghanezen van dezelfde bevolkingsgroepen maar  uit andere Belgische steden zoals bijvoorbeeld Antwerpen zich dichter bij huis te organiseren. En zo ontstonden ook Ghanese organisaties in de grotere Belgische steden.

Vanuit deze verspreide mozaïek van organisaties kreeg ik  het idee om deze verenigingen weer samen te brengen en zo ontstond de koepelvereniging Ghanaba in 1997. Het ging  ons voor de wind en in 2000 werden we erkend als federatie van de Ghanese gemeenschap door de Vlaamse gemeenschap (ministerie van cultuur).

2005 was een kantelmoment omdat de erkenningscriteria vanuit het beleid veranderden. Om ons verder bestaan te garanderen werd ons gevraagd om minimum 50 lidverenigingen te hebben die  bovendien niet uit 1 Afrikaans land afkomstig waren maar uit verschillende landen. Nieuwe contacten werden gelegd en al gauw kregen we een divers pallet van lidverenigingen vanuit de Engelstalige Afrikaanse gemeenschap. De naam Ghanaba dekte de lading niet meer en Faab vzw (the Federation of Anglophone Africans in Belgium), het latere Sankaa vzw, zag het daglicht.

De oorspronkelijke Ghanese verenigingen wilden wel graag, vanuit hun gemeenschappelijke cultuur en achtergrond, een eigen koepelorganisatie blijven behouden en zo werd Ghana Council opgericht.

Het oorspronkelijke idee was veelzijdig. Het verenigen van Ghanezen in België stond centraal maar bovendien wilden we de nieuwkomers ‘wegwijs’ maken in hun nieuwe land om de integratie, emancipatie en participatie te faciliteren. In onze beginfase organiseerden we daarrond heel veel vormingen zoals bijvoorbeeld de werking van de mutualiteiten, de organisatie van de pensioenen, de rechten en plichten, ….

Door de jaren heen evolueerden we ook tot het contactpunt en de  belangenverdediger van de Ghanezen in België door relaties aan te gaan met de Vlaamse overheid, onze gemeenschap te vertegenwoordigen en op te treden als spreekbuis. Ook het stimuleren   van  mensen of organisaties tot ontwikkelingssamenwerking en bedrijven coachen en informeren om te investeren in Ghana zien wij als onze taak.

Naast dit alles vinden we het en zeker niet in het minst dat wij ambassadeurs zijn van onze cultuur. Wij willen mensen laten voelen en  proeven van onze cultuur om zo toenadering en begrip te stimuleren.

Jaarlijks organiseren de lidverenigingen van Ghana Council samen bijvoorbeeld de ‘Ghana Independence day’. We bundelen onze krachten met de Ghanese ambassade en vieren dit belangrijk moment met dans, eten en traditionele klederdracht. Op die dag is iedereen welkom. Het overstijgt ras, herkomst, kleur,… Onze cultuur delen staat centraal.

Zoals reeds gezegd proberen we bedrijven te stimuleren om te investeren in Ghana.

Zelf zetten we in op structurele ontwikkelingssamenwerking waarbij stad Antwerpen een belangrijke ondersteunende partner is. Stad Antwerpen ging in 2010 hun beleid rond ontwikkelingssamenwerking aanpassen om meer sociale cohesie in de stad te promoten. Daarvoor wilden zij werken met de diaspora die het meest vertegenwoordigd waren Antwerpen. Na Turkije, Marokko en Congo kwam de Ghanese gemeenschap. Gezien Turkije niet als ontwikkelingsland beschouwd werd kwam Ghana op de derde plaats en werden we ondersteund voor structurele samenwerking. Ghana Council vertegenwoordigde hierbij de Ghanese verenigingen en zorgde voor de verdeling van de financiële steun onder zijn leden. Er werd toen vooral ingezet op gezondheid en onderwijs.

In 2015 werd door Stad Antwerpen beslist dat verenigingen niet louter op hun middelen mochten steunen maar dat ze  ook voor andere partners en andere geldschieters moesten zorgen. Ghana Council vond toen FOS vzw bereid om mee te werken in die zoektocht en mede dankzij hen kregen we fondsen van de Vlaamse overheid. Vanaf toen werd vooral ingezet op projecten rond watervoorziening en sanitair in dorpen en middelbare scholen. Ondertussen werden 15 dorpen van water en sanitair voorzien en werden in verschillende scholen sanitaire blokken gebouwd. Het onderwijs is in Ghana sinds een 3 tal jaar gratis waardoor er een toeloop is van leerlingen en vooral van meisjes. De sanitaire voorzieningen voldeden echt niet meer. Op die manier proberen we te beantwoorden aan de SDG’s (Sustainable Development Goals) op gebied van ‘gendergelijkheid, watervoorziening en sanitaire voorzieningen’.

Vanuit mijn werk in ontwikkelingssamenwerking droom ik logischerwijze van een rechtvaardige wereld. De coronacrisis heeft ons eens te meer laten beseffen dat we leven  in een geglobaliseerde wereld waarin  wat in  één land gebeurt  gevolgen heeft voor veel andere landen. Ik droom ook van gelijkheid. Ik zag zoveel armoede, zoveel ‘echte’ miserie tijdens mijn projectbezoeken dat ik het mooi zou vinden mochten de begoede mensen zich wat meer zouden inzetten voor de minderbegoede. Dat zou mooi zijn.

Dank je wel Kwaku. 

Marie Kibaba, beter gekend als ‘maman Marie’, is een vat vol bruisende energie,  eigen aan mensen die passie en gedrevenheid feilloos met elkaar weten te combineren.

Zij is afkomstig uit RDC Congo, 73 jaar oud en moeder van 8 kinderen die allen getrouwd en uitgefladderd zijn naar verschillende landen en continenten.

Sedert 2000 woont zij in Brussel waar zij zich settelde naar een lange en succesvolle carrière bij het ‘Legers des Heils’ is Kinshasa. In deze christengemeenschap zette zich niet alleen in als lerares in de lagere school maar  ook als hun officiële vertegenwoordigster op internationale congressen zowat overal in de wereld.

Tot vandaag zet ze zich nog in voor deze organisatie. In Elsene bijvoorbeeld is ze nog steeds verantwoordelijk voor het opzetten van voedselbanken, het verzamelen en uitdelen van kledij aan kwetsbare groepen, het verzorgen van koffie en thee aan daklozen,…

Maman Marie is ook voorzitster van ‘Fraternité des mamans de mpangu’, een Brusselse vereniging, waarover ik in dit gesprek meer wil te weten komen.

Wel, zo een 20 jaar geleden kwamen wij met een aantal mamans, wijze oudere vrouwen,  regelmatig samen. Sommige van die ‘mamans’ stonden er alleen voor en voelden zich eenzaam en/of hadden andere hulp nodig. Daarnaast vonden wij het belangrijk dat we niet alleen moeilijke maar ook gelukkige momenten konden delen.

Al snel stelden we ook een systeem van maandelijkse bijdragen op punt  waardoor er ook financiële ruggensteun mogelijk was in geval van nood.

Door de jaren heen kregen wij meer en meer vraag naar hulp van buitenaf. Die vragen kwamen niet alleen vanuit onze nabije omgeving in Brussel maar ook vanuit Congo. Zo ontstond binnen de groep van ‘mamans’, stilletjes aan, de zin en het verlangen om ook meer te kunnen betekenen voor anderen en de ruimere samenleving. Door de omvang in grootte van de activiteiten besloten we ons tenslotte op een formele manier te organiseren en werd de ‘Fraternité des mamans de mpangu’ opgericht.

Ons doel is vooral solidariteitsnetwerken op te zetten en initiatieven rond ontwikkelingshulp te ondersteunen.

Zo organiseren we in CC Jette naaiateliers  waar we niet alleen met de mamans samenkomen maar ook  met mensen van verschillende afkomst. Het zijn naast leermomenten ook ontmoetingsmomenten waar we elkaar leren kennen op een aangename manier.

Belangrijk voor ons zijn ook onze taallessen Nederlands en Kikongo. Deze laatste  is een oude taal die niet meer door alle mamans gesproken wordt maar die veel traditionele waarden en wijsheden bevat. Tegelijkertijd vinden we het belangrijk Nederlands te leren want dit is nu de taal van onze dagelijkse werkelijkheid.

Uit onze comfortzone stappen doen we niet alleen door nieuwe dingen te leren maar ook door naar buiten te treden en andere dingen te doen en te leren. Zo gaan we regelmatig op museumbezoek (Tervuren, Koninklijk paleis,…), naar culturele instellingen, naar zee, op stadsbezoek naar Luik, Dinant,… Het opent onze blik en door dit samen te doen worden de drempels weggenomen.

De vraag naar hulp komt vooral vanuit scholen en gezondheidscentra. Bij scholen gaat het over zendingen van pc’s, naaimachines en het inrichten van klassen en bij de gezondheidscentra over bedden, beddengoed en matrassen. Om aan deze vragen te beantwoorden gebruiken we niet alleen onze maandelijkse bijdragen maar werken we ook samen met andere organisaties.

Voor de gezondheidscentra bijvoorbeeld krijgen we van  het Sint Lucasziekenhuis  afgeschreven matrassen en beddengoed welke we met de hulp van ‘Wereldmissiehulp’ verzenden naar Congo.  Voor de verdeling ter plaatse doen we beroep op het  leger des heils’ die  er samen met onze raadgever ter plaatse voor zorgt dat alles op de juiste plaats terecht komt.

Ja hoor. Ik  wil nog lang leven omdat ik me dan nog lang kan blijven inzetten voor zij die het nodig hebben. Ik sta mensen bij in hun laatste uren, ik zet me in voor kwetsbare groepen, ik kook ook vaak voor gemeente Jette tijdens bijvoorbeeld opendeurdagen,…  Het heeft me een reden om op te staan in de ochtend en het geeft een nuttige invulling aan mijn  leven.

Elkaar inspireren, ontmoeten en ondersteunen blijven ook in 2021 ankerpunten in onze werking. We willen dan ook in dit nieuwe jaar maandelijks de werking van een  vereniging of het verloop van een project in de kijker blijven zetten.

Op een koude winterdag ontmoet ik Rans Seth Oubin van Ghana Progressive Union uit Antwerpen. Een rustige, gepensioneerde  man die sinds 1989 in België woont, papa is van een 10-jarige dochter en plus-papa van 2 andere kinderen.

Rans is afkomstig uit Takoradi, de op twee na grootste stad van Ghana, na Accra en Kumasi. Takoradi is een kuststad en Rens was een zeeman die veel reisde.  Na 1 van zijn opdrachten kwam hij in België terecht waar hij trouwde en als technieker aan de slag ging.

In eerste instantie willen wij nieuwkomers uit Ghana helpen. Vaak hebben zij het aanvankelijk moeilijk om zich hier te integreren omdat zij verloren lopen tussen de verschillende diensten. Wij helpen hen niet alleen met de vertaling en het in orde brengen van de juiste papieren maar wij leiden hen ook toe naar de juiste diensten.

Veel mensen kennen mij nog als secretaris van Ghana Welfare. Deze vereniging bestond al eind jaren ’90 en daar deed ik heel wat kennis en ervaring.

Ja, in het verlengde van die hulp bij integratie nodigen wij ook sprekers uit van verschillende diensten in Antwerpen. Voorbeeld hiervan is de politie die een infosessie kwam geven rond de werking van hun diensten.

Om de 3 à 4 maanden verzorgen wij  ook zelf een infosessie rond de mogelijkheden, rechten en plichten in België. Dit kan gaan over heel verschillende onderwerpen gaande van verkiezingen en taallessen, over pensioenen tot gezondheidsvoorzieningen.

Naast deze louter informatieve en educatieve activiteiten komen we ook maandelijks samenkomsten waarbij alles rond ontmoeting draait. We toetsen af of iedereen in de gemeenschap zich goed voelt en zo niet, dan zoeken we samen naar oplossingen. Het zijn informele bijeenkomsten waarbij we samen en eten en drinken. Dit brengt mensen op een eenvoudige manier samen. Bovendien is het de uitgelezen gelegenheid om te debatteren en uit te wisselen over actuele thema’s.

Ja ! Het is belangrijk dat we ons mentaal en fysiek goed voelen. In samenwerking met Sankaa  konden wij deelnemen aan Simpelweg Gezond. Naast gezonde voeding ontdekten wij ook dat er in de buurt van Antwerpen prachtige natuurreservaten zijn waar we altijd terecht kunnen voor een wandeling. Een gids van Natuurpunt leidde ons rond en zo ontdekten we prachtige en  toegankelijke plekken dichtbij  waarvan we voordien zelfs niet wisten dat ze bestonden.

Verder gaan we af en toe ook op museumbezoek waarbij we graag leren en ontdekken.

We treden niet enkel naar buiten maar we brengen ook graag mensen naar ons toe. Zo organiseren we jaarlijks een BBQ waarbij iedereen welkom is en waarbij we mensen van verschillende gemeenschappen samenbrengen. Jammer genoeg kon deze activiteit dit jaar niet doorgaan door de coronamaatregelen.

Ik zou het heel fijn vinden mocht iedereen zich heel goed voelen en gelukkig zijn. Verder zou ik ook op 1 of andere manier ook graag nog iets betekenen voor de mensen in Ghana die het soms niet gemakkelijk hebben.

Bedankt Rans !

We sluiten 2020, het bijzondere jaar dat de hele wereld op zijn kop zette, af met Rex Adjei.

Rex is sinds lang een gekend figuur binnen Sankaa en is als secretaris van zijn organisatie Kwahu Asaase Aban een echte initiatiefnemer.

Met enige fierheid in zijn ogen begint hij te spreken over zijn leven in Ghana voor hij in 1986 naar België kwam. Daarginds was hij modeontwerper en actief in Ghana en Nigeria. Ook hier volgde hij nog opleidingen in de mode maar tenslotte ging hij tot zijn pensioen, anderhalf jaar geleden, werken in een fabriek.

Ondertussen is hij papa van 3 volwassenen kinderen, waarvan de laatstegeborene  lector is aan de universiteit.

Wel, wij verenigen mensen uit de Kwahu regio. Een regio in het oosten van Ghana.

Op een bepaald moment merkten we dat er veel mensen uit deze gemeenschap problemen hadden hier in België.  Deze problemen waren zeer uiteenlopend. Een vaak voorkomend probleem was bijvoorbeeld dat ze hun weg in de administratieve papiermolen niet vonden en dit vooral omdat de kennis van hun Nederlands nog niet voldoende was.

Omdat wij hier al langer leefden kwamen zij bij ons terecht. We maakten hen wegwijs  in de verschillende openbare diensten, vertaalden documenten, brachten hen op de hoogte  van hun rechten en plichten,….

Op een bepaald moment besloten we om ons te verenigen in ‘Kwahu Asaase Aban’ onder het motto, ‘samen staan we sterker’, om die hulp wat structureler aan te pakken. Bovendien wilden we in het verlengde hiervan ook hulp bieden aan de bevolking van de Kwahu regio waar nog grote noden heersen op vlak van watervoorziening, onderwijs, …

Ja, we organiseren heel wat socio-culturele activiteiten.

We promoten niet alleen onze eigen Kwahu-waarden en cultuur maar  wij werken ook samen met andere organisaties van andere gemeenschappen.  Niet alleen  om kennis te maken met elkaar maar ook met elkaars cultuur. Wij zetten  eveneens in op  actieve  deelname  aan initiatieven gericht op een breder publiek zoals bijvoorbeeld ‘Borgerrio’ in Borgerhout, om ook aan hen onze cultuur te kunnen tonen.

Naast deze activiteiten zijn we er van bewust dat de fysieke en mentale gezondheid van onze leden belangrijk is.  Regelmatig organiseren we  infosessies o.l.v. Dr Nyarko, een Ghanese dokter, die de gevoeligheden van onze gemeenschap kent. Vele onderwerpen liggen nog in een taboesfeer maar net daarom is het zo belangrijk om mensen erover te informeren en  deze bespreekbaar te maken. Prostaat, Hiv, darmkanker, … Dit is maar een kleine greep uit de onderwerpen die aan bod kwamen.

Deze educatieve activiteiten combineren we met maandelijkse gemeenschapsvormende bijeenkomsten waarbij ontmoeting centraal staat. We delen eten en wisselen uit over actuele onderwerpen of over  problemen bij leden en hoe we die individueel of als gemeenschap kunnen aanpakken,…

Een belangrijk onderdeel van onze werking is ook gericht op het ontdekken en leren kennen van verschillende aspecten van de Belgische samenleving. Daarvoor nemen we vaak deel aan initiatieven van Stad Antwerpen en van onze federatie Sankaa. Het gaat over uiteenlopende activiteiten gaande van lezingen rond integratie, rond verkiezingen, rond onderwijs,….Wij stimuleren ook onze leden om af en toe buiten hun vertrouwde omgeving te stappen . Daarvoor organiseren we regelmatig excursies die daarnaast ook een educatieve waarde hebben. Zo gingen we o.a.  al naar het Koninklijk Paleis in Brussel, het Afrika Museum in Tervuren, het Flanders Field Museum in Ieper, het openluchtmuseum in Bokrijk.

Ja ! In samenwerking met Stad Antwerpen konden wij een ICT centrum bouwen en inrichten in onze regio. Hierdoor werd ‘groei door digitalisering’ mogelijk. Niet alleen  voor de  kinderen van de scholen in de regio, die hier vorming krijgen rond de werking van computers, maar voor alle inwoners die hier gebruik van wensen te maken.

Een nieuw project rond watervoorziening en sanitair staat op het programma.

Ja, mijn grote droom is om alle mensen van de Kwahu regio te kunnen samenbrengen en dat we ons kunnen verenigen. Niet alleen de mensen van Gent, Brussel en Antwerpen maar ook de mensen van gans Europa, Amerika en Afrika.

De Kwahu mensen van de hele wereld verenigen ! Dat is mijn grote droom !

Bedankt Rex !

Terwijl de nieuwe coronamaatregelen in alle media uitgebreid aangekondigd worden ontmoet ik Clara van Voice of Women op het ons ondertussen al vertrouwde zoomplatform.

Zodra het zoomvenstertje openspringt  zie ik een grote glimlach verschijnen en beide zijn we blij dat we elkaar op deze virtuele manier toch kunnen spreken.

Clara Laoye ,  afkomstig uit Nigeria, weduwe en mama van 3 volwassenen kinderen,  vervoegde haar man, die in diplomatieke kringen werkte, 15 jaar geleden in Brussel.

Gezien zij als vrouw van een diplomaat niet mocht werken volgde ze diverse opleidingen gaande van heftruckchauffeur tot floriste en winkelbediende. Verder richtte ze ook Voice of Women op waarvan ze tot nu toe nog steeds voorzitster is.

In 2007 richtte ik Voice of Women op. Ik had en heb nog steeds een passie voor vrouwen en hun uitdagingen. Niet alleen voor vrouwen uit Nigeria maar voor vrouwen wereldwijd.

Reeds in Nigeria werkte ik al met prostituees waar ik de buurten introk op zoek naar vrouwen die in dit beroep , vaak ongewild, verzeild geraakt waren. Ik bouwde een vertrouwensband op en probeerde hen te overtuigen en te ondersteunen om uit deze branche te stappen.

Later, toen ik al in België leefde, zag ik het probleem nog in een grotere context en vanuit het perspectief van vrouwenhandel.

Verder ontmoette ik hier heel wat vrouwen afkomstig uit verschillende landen die door de taalbarrière geen toegang kregen tot de nodige informatie om hier hun weg te vinden. Het belemmerde hen in het goede functioneren in hun dagelijkse leven en meer nog in hun integratie.

Voice of Women werd dan ook opgericht om vrouwen te helpen bij het vinden van de juiste informatie of hen door te verwijzen naar de juiste diensten.  Zo krijgen vrouwen soms brieven van school of van de overheidsdiensten die zij absoluut niet kunnen vertalen. In dat geval vertalen wij de brieven en  helpen we indien nodig bij het beantwoorden.

Verder werd er een sociaal vangnet opgezet waarin vrouwen elkaar  helpen en bezoeken bij belangrijke levensgebeurtenissen zoals een geboorte of een overlijden. Ook helpen zij elkaar met tips rond opvoeding van de kinderen of zelfs bij de opvang van kinderen indien nodig.

Ja, wij vinden ontmoeting, beweging en  cultuurbeleving  ook zeer belangrijk.

We ontmoeten elkaar tijdens bidmomenten. Tijdens deze momenten  wordt er naast het bidden ook veel uitgewisseld rond verschillende thema’s, uitdagingen, nieuwsfeiten, …. Leren aan en van elkaar en elkaar inspireren staan hier centraal.

Daarnaast hebben we  ons voetbalteam. We komen samen om te trainen en een partijtje voetbal te spelen. Ook is er een koor en een vrouwelijke percussieband waarbij plezier en ontmoeting centraal staan. Vele vrouwen hebben hier geen familie en een teamsport of groepsactiviteit geeft hen het gevoel ergens bij te horen.

Jaarlijks gaan we ook op uitstap naar een ander Europees land. Zo bezochten we al Italië, Duitsland, Engeland en Holland.  Ik vind het belangrijk dat we andere landen en culturen leren kennen. Zien hoe mensen er  andere gebruiken en culinaire gewoontes op na houden. Zo kunnen we eens verder kijken dan onze eigen buurt en  een bredere blik op de wereld krijgen.  Niet alleen in andere landen maar ook binnen België gaan we soms of daguitstap om andere streken gaan ontdekken.

Ook als ik uitgenodigd word om voor andere vrouwenorganisaties te gaan praten laat ik me vergezellen door een aantal van onze leden. Zo zien zij ook hoe andere vrouwen leven en bovendien is het een ideale manier om eens aan de dagelijkse sleur te ontsnappen.

Tijdens de lockdown maakten we gebruik van het digitale platform ‘free conference call’ en hielden we ook telefonisch contact met elkaar.

We organiseerden 2 internationale conferenties met vrouwenorganisaties van verschillende landen. Deze gingen vooral rond covid en hoe we hoopvol en positief kunnen blijven.

Wel persoonlijk zou ik graag een bloemenwinkel openen maar daarvoor moet ik nog de financiële middelen verzamelen.

Voor Voice of Women droom ik er van een fijne ontmoetingsruimte te vinden waar we ook activiteiten en repetities kunnen organiseren.

Wanneer Benedict het bureel van Sankaa in Antwerpen binnenkomt vult de ruimte zich onmiddellijk met zijn hippe look, energie en uitstraling.

In 1979 belandde Benedict eerder toevallig in België waar hij zijn opleiding Burgerlijk Ingenieur afwerkte en zich hier, na een retourtje naar zijn vaderland, definitief settelde. Ondertussen is hij vader van 4 kinderen, voorzitter van CAAD vzw en tot voor de coronacrisis voetbalcoach van een vrouwenteam.

Het liep echter niet altijd  van een leien dakje voor Benedict. Aanvankelijk was het niet gemakkelijk om werk te vinden als burgerlijk ingenieur. Tenslotte ging hij tijdelijk aan het werk als calculator terwijl hij wel zeer actief was en bleef in de voetbalsector waar hij niet alleen een inkomen kon genereren maar ook het Nederlands leerde.

Door zijn sociale karakter en zijn kennis van de taal kreeg hij een aanbieding om te werken voor IOM (Internationale Organisatie van Migranten) in het kader van de opvang van vluchtelingen. Dit was voor hem de overstap naar de sociale sector.

Wel, in de jaren ’90 kwamen al we regelmatig met een groep vrienden uit de diaspora samen.  ‘Onbekend is onbemind ‘ was ons uitgangspunt om te werken rond cultuur en zo onze gebruiken en gewoonten in Vlaanderen te laten zien.

In de beginjaren waren we vooral gefocust op culturele activiteiten waarbij we de zintuigelijke waarnemingen als basis namen. Horen, zien, smaken, voelen en proeven.

We organiseerden kookworkshops, modeshows, maskerateliers, dans- en muziekworkshops….

In 1999 werd CAAD  geformaliseerd en dat was dan ook het startpunt van grotere activiteiten zoals het organiseren van festivals. Deze waren steeds gratis zodat ze voor een breed publiek zouden toegankelijk zijn. Met de opbrengst van de drankverkoop betaalden we de onkosten van de vrijwilligers. Daarnaast participeerden we ook in de organisatie van lokale evenementen zoals ‘Muziek in de wijk’ en zo werd ik al snel lid, en nadien ook ondervoorzitter, van de Cultuurraad van Antwerpen.

Door de jaren heen probeerden we naast de Afrikaanse gemeenschap ook de andere gemeenschappen in Antwerpen te betrekken. Zo hadden we een cultuurproject voor stad Antwerpen onder de vorm van een Afrikaans theater. 2 maal per week werkten we met 30 kinderen van heel gemixte nationaliteiten. Geen betere manier om elkaar te leren kennen. Het ontdekken van de gelijkenissen  en het  leren respecteren in het anders zijn.

Nee, we hadden door de jaren heen een groot netwerk opgebouwd en zo kwamen we terecht in scholen, musea en culturele centra in heel Vlaanderen en zelfs in het Afrika museum van Nijmegen. Een uitgebreid netwerk is belangrijk maar je moet het ook goed gebruiken. Ik denk bijvoorbeeld aan onze vrijwilligerswerking waarbinnen we vertrekken vanuit de competenties van elk individu om hen in onze werking in te zetten. Mijn vader zij altijd ‘never ask a fish to climb a tree’ en ik hou dit steeds in gedachten.

Alles is in proces en zo ook onze werking. Terwijl we voordien vooral onze cultuur wilden uitdragen onder het motto ‘onbekend is onbemind’ focussen we ons nu meer op  rechten en plichten. Veel mensen uit onze gemeenschap zijn hier al lang en we richten onze pijlen nu vooral op integratie en op het wegwijs worden in de Belgische samenleving.

Verschillende groepen binnen die gemeenschap worden betrokken en we proberen ook zo veel mogelijk bruggen te bouwen. Een mooi project was ‘Album de Famille’ dat zich richtte tot alleenstaande zwangere meisjes onder de 26 jaar. Dit project konden we uitvoeren met de ondersteuning van district Antwerpen en in samenwerking met het CAW en met Free Clinic.

Ervaringsuitwisseling en ondersteuning waren heel belangrijke pijlers van dit project waarbij leren van elkaar werd gecombineerd met infosessies rond rechten en plichten en met uitstappen naar Kind en Gezin, de kringloopwinkel, de Kraamvogel,…

Een ander deel van onze werking richt zich meer op toeleiding tot de arbeidsmarkt waarvan ons zelf gefinancierde project ‘Recht op Arbeid’ een mooi voorbeeld is. Hierbij ondersteunen wij mensen bij hun zoektocht naar werk. We geven tips rond het schrijven van een CV en een motivatiebrief en we helpen bij het leggen van contacten.

Verder verzorg ik ook een permanentie bij mij thuis of aan het Koninxplein waarbij ik ondersteuning bied aan particulieren en verenigingen die met heel specifieke problemen te kampen hebben. Sommige problemen los ik zelf op maar voor andere problemen verwijs ik door naar de gepaste diensten.

Doorheen de volledige werking van CAAD zijn er ook vele samenwerkingen met CC  Luchtbal en CC Sint Andries en voordien ook met het Etnografische museum (het huidige MAS) in Antwerpen.

Het zou mooi zijn om een andere maatschappij te zien, los van kleur en afkomst.Waarbinnen iedereen gelijk is. Alleen al omdat ik dan het gevoel heb dat al mijn inzet niet voor niks is geweest.

Tijdens de coronacrisis hielden wij, van Sankaa, onze rug recht en bleven we zo veel mogelijk mensen ontmoeten en ondersteunen op afstand en virtueel. Dit vroeg soms   heel wat creativiteit en flexibiliteit van de lidverenigingen en van het team en ik ben dan ook opgelucht dat ik vandaag een gesprek van vlees en bloed kan voeren met Bernard Nana Kyei of beter gekend als Cliff.

Cliff is een oude gekende bij Sankaa en is naast zijn functie als voorzitter van onze lidvereniging ‘Wasaman Association Antwerpen’ ook lid van onze Raad van Bestuur.

Cliff komt uit de Wasa Saah regio in Ghana en ziet er voor zijn leeftijd van 65 jaar nog bijzonder goed uit. Al snel is hij honderduit aan het vertellen over zijn leven in Borgerhout en over de lange wandelingen die hij maakt om fit te blijven.

Cliff maakte zijn middelbare school af in Ghana en ging daarna naar de zeemansschool. In 1977 kreeg hij een job als matroos op een schip en zo kwam hij terecht in Antwerpen waar hij in 1981 trouwde en zijn leven aan wal begon uit te bouwen.

Oorspronkelijk waren er niet veel Ghanezen in Antwerpen maar vanaf eind  jaren ’80 kwam daar geleidelijk aan verandering in. Vele van die nieuwkomers hadden hulp nodig om hun weg te vinden in deze voor hen nieuwe samenleving. Vaak kwamen ze naar mij toe voor allerhande soorten hulp zoals vertalingen maken, financiële hulp,….

Op een bepaald moment bedacht ik dat het beter zou zijn om ons te verenigen in een organisatie zodat we er voor elkaar konden zijn en ervaringen uitgewisseld konden worden. Leren van elkaar en elkaar helpen was de uitgangspositie van Wasaman Association Antwerpen.

We richten onze in eerste instantie op de integratie van onze leden door het organiseren van maandelijkse ontmoetingsmomenten. Onze leden komen van overal in België en we bespreken naast de werking van de vzw ook de problemen en de mogelijke oplossingen binnen de gemeenschap. Tijdens de coronacrisis  werden bijvoorbeeld acties op touw gezet om mensen met een verlies aan inkomen te helpen. Die onderlinge solidariteit is in onze werking heel belangrijk en dient ook als mentale ruggensteun binnen de gemeenschap.

Naast de maandelijkse ontmoetingsmomenten nodigen we ook stads- en andere diensten uit zoals de politie, Stad Antwerpen, …. Dit werkt dubbel omdat onze mensen een inkijk krijgen op de werking van deze  diensten  maar deze  krijgen dan  op hun beurt weer input  rond de noden en het leven van de Ghanese gemeenschap hier in Antwerpen. Tijdens de verkiezingen vertegenwoordig ik  de Ghanese gemeenschap  bij de samenkomsten van de verschillende politieke partijen. Niet alleen om hun verschillende partijprogramma’s te kennen maar ook om onze gemeenschap een stem te geven. En ten slotte organiseren we elk weekend Nederlandse taallessen onder leiding van een leraar van stad Antwerpen.

Wasaman organiseert ook elk jaar minstens 1 uitstap buiten Antwerpen. Vaak doen we dit in samenwerking met andere organisaties en met de steun van Stad Antwerpen en van ‘Iedereen verdient vakantie’. Een bezoek aan Gent, Brugge, Bokrijk en de zee stonden al op het programma. Ook het Afrikamuseum van Tervuren werd met veel interesse bezocht.

We motiveren onze leden ook om er een gezonde levensstijl op na te houden. Zo organiseren we 2 wekelijks wandelsessies, zwemlessen  en nemen we ook deel aan projecten zoals Simpelweg Gezond waarbij gezonde voeding en beweging centraal staan.

Infosessies rond prostaatkanker en baarmoederkanker stonden op het programma. Deze thema’s, die nog vaak  een taboe zijn, werden aangebracht door Dr Nyarko, een Ghanees, die de cultuurgevoeligheden van de gemeenschap perfect van binnenuit kent.

Ja, we zijn actief in de Wassa-Saah regio waar we op 2 plaatsen waterpompen geïnstalleerd hebben waardoor een 3000-tal dorpelingen toegang tot proper water kregen. De mensen van het dorp hielpen mee de putten graven en met de steun van district Antwerpen konden we de pompen aankopen en installeren. Een wereld van verschil voor de dorpelingen die voordien 2 kilometer moesten stappen om water uit de rivier te halen.

Op dit moment zijn we bezig met het installeren van toiletten in een naburig dorp met  ongeveer 1800 dorpelingen. Zodra de coronacrisis achter de rug in maken we er weer werk van.

Ja, ik heb nog  veel dromen !

Nu ik op pensioen ben zou ik meer en meer in Ghana willen vertoeven maar wel met de wetenschap dat ik mijn werk hier kon doorgeven aan de jongere generatie en dat de organisatie groeit en bloeit.

Wanneer het ‘Skype’schermpje openspringt zie ik Norbert Ngila zitten. Een brede glimlach en een enthousiaste begroeting verder beginnen we aan het interview. Norbert groeide op in de Evenaarsprovincie in DR Congo en woont sinds 1986 in Antwerpen waar hij een master in internationale politiek behaalde. Na zijn studies was de politieke situatie in DR Congo zeer onstabiel waardoor een terugkeer naar zijn vaderland niet ideaal was.

Ondertussen leeft en werkt Norbert nog steeds hier in België en is hij ondertussen fiere vader van 2 mooie dochters. Praten met Norbert is altijd een beetje reizen. Hij beweegt zich soepel tussen het Nederlands, Frans en Engels en af en toe sluipt er ook woordje Lingala in.

Naast zijn job als educatief medewerker bij Sankaa is hij ook voorzitter van AIC of het Afrikaans Intercommunautair Centrum.

Wel, voordien was ik educatief medewerker bij Afrikaans Platform (PAG vzw). Toen deze koepelorganisatie voor Afrikaanse verenigingen over kop ging in 2014 bleven vele verenigingen in de kou staan. Het overgrote deel van deze verenigingen was Franstalig en Sankaa richtte zich toen nog vooral op de Engelstalige Afrikaanse gemeenschap in Antwerpen. Vele sleutelfiguren bleven me dan ook contacteren om hen te ondersteunen bij verschillende activiteiten zoals het schrijven van dossiers en het naleven van hun  administratieve verplichtingen. Gedurende de eerste maanden gebeurde dit op een informele manier maar eind 2014 hebben we het geformaliseerd door AIC vzw op te richten.

Ja, ondertussen is het doel van AIC enigszins veranderd want ook de Franstalige verenigingen,  en bij verdere uitbreiding verenigingen van de hele Afrikaanse gemeenschap, kunnen nu bij Sankaa terecht voor dit soort ondersteuning. Ondertussen ben ik zelf ook tewerkgesteld bij Sankaa en kan ik deze leden dus ook verder opvolgen.

Met AIC richten we ons onder andere op gemeenschapsvormende bijeenkomsten waarbij we elke 2 maanden samen komen om een aantal actuele gebeurtenissen in Antwerpen en in Congo te bespreken. We bekijken dan hoe we kunnen anticiperen, inspelen, hulp kunnen bieden,…

Als lidvereniging nemen we ook deel aan de activiteiten georganiseerd door Sankaa. Deze zijn zeer uiteenlopend en kunnen gaan van gegidste natuurwandelingen in samenwerking met Natuurpunt tot infosessies rond huiswerkbegeleiding. Ook de  geleide bezoeken aan reguliere diensten (zoals bijvoorbeeld de cm) of het bijwonen van politieke debatten zijn voor ons heel interessant.

Verder zetten we soms grotere projecten op in samenwerking met andere partners. Een mooi voorbeeld hiervan was ons seniorenproject in samenwerking met het Dienstencentrum Hagelkruis (Ekeren), Stad Antwerpen en de federatie voor Russische sprekenden in Antwerpen. Tijdens dit projectjaar brachten we Vlaamse en Afrikaanse senioren op regelmatige basis bij elkaar. Tijdens deze ontmoetingen vertelden de senioren elkaar  honderduit over hun jeugd, de gebruiken en gewoonten in hun land en hun cultuur en er werd samen gegeten en gedanst. Bruggen bouwen hoeft niet altijd moeilijk te  zijn. We vinden het ook belangrijk om met AIC en de Congolese gemeenschap deel te nemen aan culturele evenementen in onze stad. Jaarlijks nemen we deel aan Borgerrio in Borgerhout en aan het Rumbafestival op het Koninxplein. We brengen dan Congolese muzikanten aan om op deze manier bij te dragen aan deze multi-culturele initiatieven. Bovendien is het  ook een mooie manier om onze dans- en muziekcultuur aan een zeer divers publiek voor te stellen.

De meeste van onze activiteiten gaan inderdaad door in Antwerpen omdat onze leden vooral in het Antwerpse wonen en het openbaar vervoer gebruiken .

We stimuleren hen echter ook om af en toe hun vertrouwde omgeving te verlaten en daarom  organiseren we ook daguitstappen of nemen we deel aan activiteiten buiten het centrum. Zo gingen we op bezoek naar het Afrika Museum in Tervuren, het Vlaamse en het federale Parlement, de zetel van de EU en we bezochten ook de Efteling in Nederland. Deze daguitstappen organiseerden we samen met andere verenigingen en met de steun van stad Antwerpen. We namen  eveneens deel aan een 5-tal natuurwandelingen binnen het project Simpelweg Gezond van Sankaa. Onder leiding van een gids van Natuurpunt gingen we wandelen in  enkele natuurgebieden aan de rand van Antwerpen. Het was een ontdekking voor vele van onze leden dat deze gebieden zo toegankelijk zijn en ook gemakkelijk te bereiken.

Verder waren wij ook partner in het ‘Maisha festival’ in Brussel en in ‘Matonge en Couleurs’. Wij vinden samenwerken en uit onze vertrouwde zone komen ontzettend belangrijk en zetten daar dan ook echt op in.

Op dit moment hebben wij nog geen echte structurele projecten in Congo maar het is een zaadje dat aan het kiemen is binnen AIC. We willen ons in eerste instantie vooral richten op de ondersteuning van scholen op het platteland waarbij we inzetten op de voorziening van school- en didactisch materiaal en op het onderhoud van de gebouwen. In een tweede fase willen we ziekenhuizen ondersteunen door hen in  fondsen te voorzien zodat  de  juiste en kwalitatief goede  medicijnen kunnen aangekocht worden en zodat die dan ook gratis of tegen een democratische prijs aangeboden kunnen worden aan alle lagen van de bevolking.

Wel, tijdens 1 van mijn laatste reizen naar Congo was  ik in Kisangani getuige van deerbarmelijke slechte gezondheidstoestanden. Er was geen medicatie of slechte medicatie waardoor mensen en kinderen onnodig stierven. Mijn grote droom is dan ook om ooit een samenwerking op te zetten met de farmaceutische sector waardoor we dit kunnen opvangen.

En verder zou ik het fijn vinden om meer in Congo te kunnen vertoeven als ik op pensioen ben. Een leven tussen Congo en België lijkt me perfect !

Bedankt Norbert !

Een bijzondere ontmoeting tijdens deze coronaperiode. Henry, mijn gesprekspartner en ik zitten niet gezellig bij elkaar aan een tafel voor een gesprek van vlees en bloed maar wij zitten virtueel bij elkaar elk aan de andere kant van ons computerscherm. Gelukkig kan ik beroep doen op skype en whatsapp om toch dit mooie verhaal van Henry en Nyemimei Akpee Belgium te beluisteren en met jullie te delen.

Henry Obedekah, afkomstig uit Ghana, woont al 30 jaar in België en is niet alleen voorzitter van Nyeimimai Akpee Belgium en van Gadangme Europe maar werkt ook voor de Zuid-Afrikaanse ambassade in Brussel. Met zijn vrouw Cynthia heeft hij 3 kinderen tussen de 17 en 20 jaar oud.

Een warme, gemoedelijke man die het welzijn en welbevinden van de mensen van zijn gemeenschap, zowel in België als in Ghana, bijna als zijn persoonlijke missie ziet.

30 jaar geleden, toen ik  in België aankwam, organiseerden we met de mensen van mijn bevolkingsgroep uit Ghana, de ‘Ga’, maandelijkse bijeenkomsten om elkaar te ondersteunen en elkaar te helpen in geval van problemen. Deze bijeenkomsten waren zeer informeel en na enkele jaren werden die stopgezet.

De jaren nadien bleven mensen mij echter aanspreken in geval van een  overlijden in de gemeenschap of indien er problemen waren. Van daaruit groeide het idee om  op regelmatige basis een groep mensen bij elkaar te brengen. Niet alleen in geval van problemen maar ook  om  elkaar te ondersteunen  bij de integratie  in België, een sociaal platform te creëren, ontspannende en sociale activiteiten te organiseren,… In 2011 kwamen we uiteindelijk samen om te brainstormen over hoe we dit allemaal inhoudelijk en praktisch konden organiseren. Zo ontstond geleidelijk aan Nyeimimai Akpee Belgium. Naast de maandelijkse bijeenkomsten organiseerden we ook activiteiten om onze cultuur te promoten.  Vanuit de uitdagingen van  integratie werden ook vormingen en seminaries  georganiseerd rond het leven in België, de rechten en de plichten, het schoolsysteem,…

Tenslotte hebben wij in 2016 Nyemimei Akpee uiteindelijk officieel geregistreerd als Nyemimei Akpee Belgium vzw met de hulp van Sankaa.

De maandelijkse activiteiten bestaan nog steeds en  blijven een  belangrijk luik in onze werking  omdat we hier detecteren  wat er  in de gemeenschap leeft.  Onze activiteiten proberen we dan zoveel mogelijk af te stemmen op de opgevangen signalen.

Zo hebben we een luik ‘vormingsactiviteiten’ waarin we nog steeds heel erg inzetten op de integratie van onze leden in België. In 2019 organiseerden we bijvoorbeeld een vorming rond het onderwijssysteem in België in samenwerking met het Minderhedenforum, Sankaa en Kassoemai.  Dit jaar werd er een project rond gezondheid gepland maar dit kan in de coronaperiode niet doorgaan.

Volgend jaar  willen we ook  taallessen organiseren. Voor onze jongeren vinden wij het belangrijk dat zij onze lokale Ghanese taal ‘Ga’ leren lezen en schrijven.  Voor de volwassenen daarentegen blijft het een uitdaging om  Nederlands leren. We proberen hen dan ook zo veel mogelijk toe te leiden naar taallessen.

Naast vormingsactiviteiten hebben we ook ons luik ‘sociaal-familiaal georiënteerde activiteiten’ waarbij we activiteiten organiseren buiten onze vertrouwde omgeving voor de families en andere geïnteresseerden. Zo organiseerden we een picknick in een park in Leuven, gingen we op familie- uitstap naar Oostende waar we het strand bezochten en een boottocht maakten. Voor sommige kinderen was het de eerste maal dat ze de zee zagen.  Verder maakten we een citytrip naar Parijs welke meer gericht was op cultuurbeleving.

‘Gemeenschapsactiviteiten’ zijn voor ons dan weer een andere manier om een actieve rol te spelen in de gemeenten waar wij ooit als buitenlanders terecht kwamen en die ons  nu volledig opgenomen hebben.

Zo namen wij deel  aan de lenteschoonmaken in Vilvoorde en Jette. Met materiaal en begeleiding van de gemeenten hielpen wij bij de schoonmaak  van straten en  autowegen.   Dit jaar zal dit jammer genoeg niet doorgaan de het coronavirus.

Eén van onze hoofdactiviteiten in Ghana is de bouw van een school in Abokobi. In 2016 kregen wij te horen dat mijn vroegere school in heel slechte staat was. Het dak lekte, er waren insecten, de kinderen konden niet fatsoenlijk begeleid worden, leerkrachten waren niet gemotiveerd om daar te werken…. Dit inspireerde ons om meer betrokken te zijn bij de ontwikkeling in Ghana. In een eerste fase verzamelden wij fondsen om 2 klaslokalen te renoveren. Tijdens de renovatie kregen wij een voorstel van de kerk om samen met hen de hele school af te breken en een nieuw moderne school te bouwen voor de gemeenschap van Abokobi. De werkzaamheden zijn tot  vandaag nog aan de gang en we blijven dus fondsen verzamelen zodat wij de volledige school kunnen afwerken.

Wij zijn ook lid van een koepelorganisatie ‘Gadangme Europa’ waar ik momenteel de huidige voorzitter ben. De leden hiervan zijn allen ‘Gadangme’, onze bevolkingsgroep in Ghana en komen uit verschillende Europese landen. Ook tijdens de huidige coronapandemie bleef  Gadangme Europa actief en organiseerde verschillende donaties ten voordele van de ‘Ga’ gemeenschap in Ghana

Ja, die heb ik !!!

Ik wil vooral in pensioen kunnen gaan in vrede, in rust.

Zien dat de organisatie groeit en de jongeren de fakkel overnemen. Ook dat we hen kunnen blijven motiveren om goede burgers te zijn en om vrijwillig activiteiten te ondernemen om bruggen te bouwen naar de andere gemeenschappen.

Deze maand praat ik met de voorzitster van United Zambians in Belgium. Regina is een krachtige, dynamische vrouw uit Zambia (Copperbelt), alleenstaande moeder van 4 volwassenen kinderen en 3 kleinkinderen. Naast haar voorzitterschap binnen deze organisatie werkt zij voor de ambassade van Sierra Leone in Brussel en is zij ook voorzitster van de jury van ‘Miss Africa Pageant’. Zij kan ook steunen op ervaringen uit het verleden als de voorzitster van de African Women’s Leage Belgium en als de ‘Patron’ van de British and Commonwealth Women’s Club.

Wel, wij die hier in België leven zijn ons heel erg bewust van het feit dat de levensomstandigheden in Zambia, voor een groot deel van de bevolking, niet goed zijn. Er is armoede en kansarmoede en dit vooral op vlak van onderwijs en  op vlak van gezondheid. Ook heeft  niet iedereen toegang tot proper water en zijn niet alle gemeenschappen aangesloten op het electriciteitsnetwerk. Als individu wil je natuurlijk graag een bijdrage leveren om beterschap te brengen in deze levensomstandigheden maar zoiets kan je gewoonweg niet alleen.

Redenen genoeg dus om ons te verenigen in een organisatie onder het motto ‘samen kunnen we veel’. In februari 2019 werd United Zambians in Belgium een feit !

Wij willen dus graag ons land opbouwen, teruggeven en de armoede in onze verschillende gemeenschappen verlichten. Daarvoor willen we fondsen verzamelen en gebruiken voor de uitbreiding van  basisinfrastructuur en -diensten zoals klaslokalen, onderwijsfaciliteiten, medische apparatuur, water- en elektriciteitsvoorzieningen,…Wij willen dit vooral doen door samen te werken met de jeugd en die te betrekken in ontwikkelingsprogramma’s vanuit België waarin we workshops rond capaciteitsopbouw  willen integreren.

We trachten ook samenwerkingen te zoeken, bruggen te bouwen met organisaties hier in België waarmee we kunnen samenwerken om onze doelstellingen in Zambia te verwezenlijken.

Met  onze activiteiten hier willen we niet alleen sensibiliseren rond de levensomstandigheden in Zambia maar we willen ook mensen samen brengen. Niet alleen Zambianen maar mensen van alle horizonten zijn welkom. Ontmoeting is voor ons belangrijk. Zo organiseerden we sinds onze oprichting al een moederdagsbrunch en een paaseierenzoektocht. Laagdrempelige activiteiten waar iedereen, ongeacht leeftijd of origine , kan aan deelnemen.

Verder willen we ook meedenken aan de rol van de diaspora hier in Europa door deel te nemen aan platforms waarbij we meningen en ervaringen uitwisselen. Naast dit alles willen we ook nog onze eigen cultuur delen. Dit jaar vierden wij bijvoorbeeld onze Nationale dag in Roeselaere met een 100-tal genodigden.

Oh ja !!!!

Ik droom  van een wereld zonder woede en discriminatie. Een wereld met  gelijke kansen voor iedereen. Een wereld zonder mensen in armoede en  waar iedereen naar school kan en toegang heeft tot gezondheidszorg !

Dit interview met Regina werd al enkele weken geleden afgenomen.

Ook tijdens deze coronatijden blijft Regina zeer actief in het ondersteunen van mensen in nood. Meer hierover kan je lezen in volgende link :

https://www.bruzz.be/samenleving/brusselaars-de-frontlinie-16-regina-mukondola-bedeelt-voedsel-voor-studenten-2020-04-20